The Interpreter (2005)

Regie: Sydney Pollack | 128 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Nicole Kidman, Sean Penn, Catherine Keener, Jesper Christensen, Yvan Attal, Earl Cameron, George Harris, Michael Wright

Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een spannende thriller van te maken. Internationale, politieke complicaties, een aantrekkelijk vrouw in nood en een beschermende agent die zijn eigen problemen heeft, maar juist door die problemen toegroeit naar de vrouw die hij moet beschermen. Dat belooft veel. Nicole Kidman, Sean Penn en regisseur Sydney Pollack (‘Three Days of the Condor’, ‘The Firm’) zijn tenslotte niet de minsten.

Wat stelt de film teleur. Ten eerste is het tempo ongelofelijk traag. Als er niet af en toe moderne auto’s in beeld kwamen, zou je zweren dat je naar een film uit de zeventiger jaren zat te kijken. Het begint spannend genoeg. Daarna gaat Pollack, buiten het verhaal om, dus zonder enige spanning, zijn karakters introduceren. OK, als dat wat belooft voor het verdere verloop van het verhaal: prima.

Maar het verhaal is ongeloofwaardig. Nadat we eerst hebben gezien dat er bij de Verenigde Naties scherpe veiligheidsmaatregelen gelden, kan Kidman blijkbaar toch gewoon ’s avonds binnenlopen om haar fluit op te halen. Dan hoort ze mensen een complot smeden. Als je een aanslag voorbereidt, doe je dat toch niet in de vergaderzaal van de VN?

Nadat ze haar verhaal vertelt aan Penn, gaat die vreemd genoeg eerst haar doopceel lichten. Waarom? Als je aan de AIVD zou melden, dat je een complot om Balkenende te vermoorden hebt ontdekt, gaan ze dan eerst weken jouw achtergronden onderzoeken, voordat ze wat doen? Dat lijkt onwaarschijnlijk, maar in deze film is dat blijkbaar heel normaal.

Afgezien van de ongeloofwaardigheid is het verhaal ook helemaal niet spannend. Zal dat Afrikaanse staatshoofd vermoord worden of niet? Het kan je als kijker nauwelijks wat schelen, want je weet niet eens wie hij is. Dat wordt je min of meer achteraf verteld, zoals je veel te veel pas achteraf te weten komt. De spannendste achtervolgingsscene is een Mercedes die met ongeveer 50 km/uur bijna tegen de scooter van Kidman aanbotst. Eng hoor! De uiteindelijke ontknoping is ook iets, waarvan je denkt: het zal wel.

Als thriller is de film dus mislukt, maar hoe zit het dan met het drama? Dat is nog veel erger. De dialogen zijn gekunsteld, als er al sprake is van dialogen. Meestal houden Kidman en Penn monologen tegen elkaar, die ook nog eens doorspekt zijn met scheurkalenderwijsheden. Ze doen wel hun uiterste best om er nog iets van te maken en je moet hen prijzen voor hun toewijding. Elke vorm van chemistry tussen Penn en Kidman ontbreekt overigens. Als ze elkaar in een gevoelig bedoelde scène omhelzen vanuit een soort wederzijds begrip, is dat eerder gênant dan ontroerend.

Er zit één leuk, geslaagd moment in deze film en dat is als Kidman in de auto stapt van de geheim agenten die haar achtervolgen. Daar moet je dan wel meer dan twee uur saaie film voor uitzitten.

Hugo Visser

Waardering: 2

Bioscooprelease: 14 april 2005