The Living Dead at Manchester Morgue – Non si deve profanare il sonno dei morti (1974)

Regie: Jorge Grau | 93 minuten | horror, thriller, science fiction | Acteurs: Cristina Galbó, Ray Lovelock, Arthur Kennedy, Aldo Massasso, Giorgio Trestini, Roberto Posse, José Lifante, Jeannine Mestre, Gengher Gatti, Fernando Hilbeck, Vera Drudi, Vicente Vega, Francisco Sanz, Paul Benson, Anita Colby, Joaquín Hinojosa, Vito Salier, Isabel Mestres

Het zombiegenre is erg productief. De zombie is een van de populairste bad guys uit de horrorgeschiedenis te zijn. Wat begon met het occulte ‘White Zombie’ uit 1932 (met Bela Lugosi!), kreeg in 1968 een klassieke vernieuwing met het briljante ‘Night of the Living Dead’ van George Romero. De jaren 70 en 80 kenden een ware hausse aan zombiefilms die vooral uit Europa leken te komen. Vele fans denken hierbij natuurlijk als eerste aan het werk van Italiaanse regisseurs zoals Lucio Fulci (‘City of the Living Dead’, ‘Zombi 2′, ‘The Beyond’), Umberto Lenzi (‘Nightmare City’) en Marino Girolami (‘Zombi Holocaust’) maar ook in andere landen werd voortgeborduurd op het zombiethema.

De Spaanse regisseur Jorge Grau bijvoorbeeld maakte in 1974 een film die in het video circuit vooral bekendheid geniet onder de titel ‘The Living Dead at Manchester Morgue’ of ‘Let Sleeping Corpses Lie’. Waar de Italiaanse zombiefilms uitblinken in veel splatter en gore ligt de nadruk bij Grau op het aanwijzen van milieuvervuiling door de mens als veroorzaker van diens eigen ondergang. Want in de film wordt al gauw een experimentele machine van het Ministerie van Landbouw aangewezen als de boosdoener en verklaring voor het plotseling weer tot leven komen van de doden. De natuur zal terugslaan als de mens onzorgvuldig met haar omspringt lijkt Grau te willen zeggen. En zo kan het gebeuren dat hoofdpersonen George en Edna zich moeten verdedigen tegen een aantal hardnekkige levende doden. Maar dat is nog niet alles! Een hardnekkige en kortzichtige politie-inspecteur verdenkt hen van moord, satanische rituelen en het schenden van graven. Door niets en niemand begrepen, en door de autoriteiten en zombies achtervolgd, proberen zij zichzelf in leven te houden.

Dit gegeven wordt door Grau professioneel in beeld gebracht. Cameravoering en montage zijn, in tegenstelling tot veel andere films uit het genre, prima in orde. Het verhaal is simpel genoeg en Grau houdt de vaart er goed. Bovendien zijn de meeste make-up effecten goed uitgevoerd en zijn er een aantal mooi shots van het Engelse heuvelland te zien. Nadelen zijn dan weer de vaker gebrekkige en vreemd klinkende nasynchronisatie en de oppervlakkigheid van de karakters. Dit doet echter niet af van de kwaliteit die ‘The Living Dead at Manchester Morgue’ ontegenzeglijk bezit. Het is, zeker voor fans van het genre, een van de betere en vermakelijkere zombiefilms uit de jaren zeventig.

Joost Hoedemaeckers