The Lost Language of Cranes (1991)
Regie: Nigel Finch | 87 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Brian Cox, Eileen Atkins, Angus Macfadyen, Corey Parker, Rene Auberjonois, John Schlesinger, Cathy Tyson, Richard Warwick, Nicholas Le Prevost, Ben Daniels, Frank Middlemass, Nigel Whitmey, Edmund Kente, Paul Cottingham, Tom Harden
Owen Benjamin (Brian Cox) is al vele jaren getrouwd met Rose (Eileen Atkins). Ze hebben zelfs een volwassen zoon Philip die inmiddels al het huis uit is. Owen is gelukkig met Rose, maar leidt een geheim dubbelleven waarin hij regelmatig een pornobioscoop bezoekt voor homoseksuelen. Hier beleeft hij de nodige avontuurtjes die hem zodanig opkikkeren dat hij in staat is om zijn andere leven als goedmoedige echtgenoot vol te houden.
Op een dag komt Philip bij zijn ouders op bezoek om te vertellen dat hij homoseksueel is en dat hij dat niet langer voor hen verborgen wil houden. Zijn moeder reageert niet verdrietig, maar woedend, alsof hij haar iets heeft aangedaan. Geïrriteerd vraagt Philip of hij dan zou moeten trouwen waarbij hij alleen zou kunnen vrijen met zijn echtgenote door aan een andere man te denken en door zijn geaardheid te ontkennen dertig jaar later zou moeten beseffen dat hij zijn leven heeft vergooid. Zonder het te weten heeft Philip hiermee het leven van zijn vader gekarakteriseerd. Owen zegt dit niet, maar zit duidelijk zwaar aangeslagen in een hoekje. De vrijmoedige ‘bekentenis’ van zijn zoon maakt genadeloos duidelijk hoe hypocriet zijn manier van leven is. Hij raakt hier danig van in de war en Rose ook.
Hoe verdrietig het leven kan zijn als je voor anderen en jezelf verborgen houdt wie of wat je werkelijk bent, wordt in dit drama op zeer indringende wijze uit de doeken gedaan. Het geworstel van Owen met zijn geaardheid, de dilemma’s ten aanzien van Rose van wie hij houdt en de weigering nog langer door te gaan een leugenachtig leven te leiden, is ontroerend en aangrijpend gespeeld door Brian Cox. Hoe gekwetst, verward en verbitterd je kunt zijn als blijkt dat je niet het huwelijk hebt wat je dacht te hebben, wordt even zo fraai gespeeld door Eileen Atkins. Samen maken ze invoelbaar wat lafheid en onoprechtheid voor schade kan aanrichten bij mensen om wie je zielsveel geeft en natuurlijk ook bij jezelf.
Hoe wankel de basis van het huwelijk van Rose en Owen is, wordt gesymboliseerd door hun huis. Op het eerste gezicht is het typisch zo’n comfortabel huis van intellectuelen met veel boeken, mooie spullen en kunst, maar het blijkt dat ze na twintig jaar daar met veel plezier te hebben gewoond, opeens binnen drie maanden zullen moeten verhuizen. De eigenaar keert terug naar Londen en wil het huis weer gaan bewonen. Rose en Owen kunnen een huis in deze buurt niet betalen en zullen dus moeten uitwijken naar een buitenwijk of zelfs helemaal buiten Londen gaan wonen. Rose zoekt driftig naar een nieuwe woning voor hen beiden, Owen wil haar wel helpen, maar kan zijn vrije zondag om stiekem te gaan cruisen niet opgeven. Het is vette symboliek, maar doordat ze zo mooi acteren en het zo smaakvol wordt gebracht is dat allesbehalve vervelend.
Een prachtig gespeeld drama dat gaat over het uit de kast komen als homoseksueel, maar vooral over de noodzaak zo oprecht mogelijk je leven te leiden. Het lijkt op het eerste gezicht niet de gemakkelijkste weg, maar uiteindelijk is dat toch voor iedereen het beste.
Diana Tjin-A Cheong