The Lost Treasure of the Grand Canyon (2008)
Regie: Farhad Mann | 88 minuten | horror, avontuur, fantasie | Acteurs: Shannen Doherty, Michael Shanks, JR Bourne, Toby Berner, Heather Doerksen, Duncan Fraser, Peter New, Byron Chief-Moon, Alan C. Peterson, Rob McConachie, Luis Javier, Peter Kent, Darcy Laurie
‘The Lost Treasure of the Grand Canyon’ heeft noch voor liefhebbers van avonturenfilms als de ‘Indiana Jones’ reeks of ‘Tomb Raider’ franchise, noch voor horrorfans veel boeiends te bieden. De film lijkt met zo’n plichtmatig gevoel gemaakt te zijn dat er nauwelijks iets uitspringt dat de film de moeite van het kijken waard maakt. Het acteerwerk is beduidend onder het b-film niveau, de karakters zijn ongeloofwaardig en slecht uitgewerkt en het ontbreekt de film aan spanning en humor. Daarentegen zit de vaart er wel redelijk goed in, wat de film nog enigszins kijkbaar maakt. De makers hebben het uiterste uit het budget gehaald, en dit is nu blijkbaar eenmaal alles wat er met het beschikbare banksaldo. Wat verder voor de film pleit is dat het CGI monster (Quetzalcoatl) niet zo heel vaak in beeld is, maar als het dan ook op je netvlies verschijnt, is het wel tenenkrommend…
De film speelt zich af in de negentiende eeuw, ergens in de Grand Canyon. In de eerste scènes zien we wetenschapper Dr. Jordan, die ervan overtuigd is dat er Egyptenaren woonden in dit gebied, met een groepje tegensputterende Mexicaanse gidsen door een gangenstelsel lopen. Ze worden achtervolgd door krijgers (Azteken, blijkt later, dus geen Egyptenaren), en een paar van Dr. Jordans medewerkers laat hierbij het leven. Maar al snel is dat niet het grootste probleem. Een buiten beeld blijvend monster maakt op gruwelijke wijze slachtoffers door een soort slijm over ze heen te braken en ze daarna te onthoofden en te verorberen. Dr. Jordan, die net daarvoor tegen zijn medewerker verzuchtte dat het doorbrengen van een rustige kerst met zijn dochter hoog op zijn prioriteitenlijstje staat, verstopt zich en in wat blijkbaar zijn laatste seconden hier op aarde zijn, opent hij het medaillon waarin een foto van Shannen Doherty zit… Het duurt niet lang of er vallen bloedspetters op. Nee, van enige vorm van subtiliteit kan ‘The Lost Treasure of the Grand Canyon’ niet beticht worden…
En in het volgende shot zien we haar dan: Shannen Doherty als archeologe Susan Jordan. Ze zet een van haar collega-wetenschappers op zijn nummer wanneer die enthousiast met een zojuist opgegraven artefact aan komt zetten. Het blijkt geen oud gebruiksvoorwerp te zijn, maar een bordje wat je ook tegenwoordig nog bij warenhuis Sears kunt kopen. Maar Susan heeft meer aan haar hoofd dan domme medewerkers. Haar vader is al een maand vermist en wanneer een bij haar bekende en wellicht bevriende (dat komt er niet goed uit) journalist langskomt en vertelt dat palief niet op de afspraak is komen opdagen besluit ze haar werk te laten voor wat het is en op pad te gaan om haar vader te gaan zoeken. In haar kielzog een aantal van haar en haar vaders collega’s, die elk zo hun eigen reden hebben om Susan te vergezellen op deze gevaarlijke onderneming.
Dat pa nog leeft zien we even later, wanneer we net als hij een of ander offerritueel gadeslaan: een groepje wild beschilderde Azteken blijken aan de lopende band Amerikanen te offeren door hun hart er uit te snijden. De oude baas is blijkbaar al een maand in staat geweest om zich schuil te houden voor de barbaren, zonder eten of drinken. Dat eten en drinken is overigens überhaupt niet belangrijk, leren we wanneer het groepje van Susan op pad gaat. De reis gaat, met behulp van twee voor 50 dollar omgekochte locale “gidsen” en wat paarden, dwars door de droge en hete woestijn. Water? Oh, niet aan gedacht. Niet zo gek dus dat twee van de heren door het dolle heen zijn als ze water ontdekken. Laat dit nu echter drijfzand zijn… Oei, en ondertussen nadert er onder begeleiding van een onheilspellend melodietje een heerschap, met een parasol op. De spanning is bijna niet meer te houden, wanneer teamlid Hildy (Heather Doerksen, die er twintig jaar ouder uitziet dan ze in werkelijkheid is) haar pistool op hem richt. Gelukkig! Het blijkt Dr. Jacob Thain (Michael Shanks) te zijn, weer een teamlid, die eerst weigerde om mee te gaan, maar omdat hij een oogje op Susan heeft, de verleiding toch niet kon weerstaan. Dat hij de hots voor Susan had wisten we natuurlijk al, maar het wordt later nog eens bevestigd als Susan zich bij een lief kabbelend beekje wast en door hem geobserveerd wordt. Natuurlijk merkt zij zijn priemende blik op en verontschuldigt hij zich daarna. En het avontuur gaat weer verder…
Zoveel stompzinnigheid in een film, het is bijna teveel van het goede. De personages lopen landerig door het beeld en reageren nergens zoals je zou verwachten. Wanneer het hoofd van een van de teamleden netjes diagonaal gespleten wordt door een bijl, is er misschien een geschokt kreetje te horen, maar daarna wordt er gebekvecht over het al dan niet verplaatsen van het lijk, omdat het in de weg ligt. Tuurlijk. De huiveringwekkende gebeurtenissen weten maar weinig emoties bij de wetenschappers los te maken en daarom doet het de kijker ook helemaal niets. Daarnaast is het van meet af aan al duidelijk wie er het eind van de film haalt en wie niet, en verwordt de kijkervaring zo het afstrepen van een checklist. Als je daar nog enig plezier uit kunt halen, moet je ‘The Lost Treasure of the Grand Canyon’ (alleen de titel is al een miskleun, want The Grand Canyon is in geen velden of wegen te bekennen en het draait niet eens om een verloren schat) zeker een kans geven. Ook Shannen Doherty liefhebbers en “Stargate” fans die graag alles zien van Michael Shanks en JR Bourne kunnen zich wel wagen aan deze prent, maar hou er dan wel rekening mee dat het niet het beste is wat deze acteurs ooit gepresteerd hebben.
Monica Meijer