The Machine Girl – Kataude mashin gâru (2008)
Regie: Noboru Iguchi | 96 minuten | horror, komedie, misdaad | Acteurs: Minase Yashiro, Asami, Kentaro Shimazu, Honoka, Nobuhiro Nishihara, Yûya Ishikawa, Ryôsuke Kawamura, Demo Tanaka, Nahana, Taro Suwa, Noriko Kijima, Kentaro Kishi, Ryôji Okamoto, Erika Terajima, Hiroko Yashiki
Ben je een fan van splatterfilms, onthoud de naam ‘The Machine Girl’ dan goed, want je wilt in de winkel of videotheek niet naar deze dvd vragen aan de hand van een omschrijving van het verhaal: “Zeg, hebben jullie de dvd liggen van die Japanse splatterhorror over een schoolmeisje met een machinegeweer als arm, die wraak wil nemen op een familie yakuza-ninja’s en van iedereen die haar pad kruist het hoofd eraf schiet en/of de ledematen eraf snijdt of hakt? Je weet wel, die ene waarbij het bloed tegen de camera omhoog spat?”
Waarschijnlijk scoor je hier geen punten mee bij het meisje dat achter je in de rij staat. Je zou meer op safe spelen door de film te omschrijven als een kruising tussen ‘Kill Bill’, ‘Planet Terror’, ‘Braindead’ en ‘Ichi the Killer’. Beide beschrijvingen zijn in ieder geval juist. Waar ‘Kill Bill’ met al het rondspuitende bloed vooral een eerbetoon was aan (onder meer) gewelddadige Aziatische pulpfilms van weleer, gaat ‘The Machine Girl’ nog een stapje verder. Het resultaat komt meer in de buurt van een parodie op Japanse gore, hoewel de film duidelijk met liefde in elkaar is gezet.
Scholiere Ami en haar broertje zijn op elkaar aangewezen na de zelfmoord van hun ouders, die vals van moord werden beschuldigd. Als haar broertje samen met een vriend door een zoontje van een geflipt yakuza-lid wordt omgebracht, zint ze op wraak. Dit lukt haar bijna, tot ze in haar strijd een arm verliest. Maar twee automonteurs schieten haar te hulp en monteren een indrukwekkend ogend machinegeweer op de plaats waar eerder Ami’s arm zat.
Met dit nieuwe wapen gaat ze opnieuw de strijd aan; dit keer – vanzelfsprekend – met meer succes. Opponenten worden effectief uit de weg geruimd; de kogelregens en slachtpartijen worden zo overdreven in beeld gebracht, dat het op de lachspieren werkt. Dit is ongetwijfeld de bedoeling geweest. Wanneer een kok gedwongen wordt zijn eigen vingers op te eten, kun je niet anders dan lachen wanneer dit klinkt als iemand die een flinke hap van een appel neemt.
Spannend is de film nergens. Puberale zoontjes van yakuza-leden maken weinig indruk en de volwassen personages zijn – bewust – vreselijk over the top neergezet. Daarnaast ziet het geheel er net zo flitsend uit als een videoclip, wat nou niet direct doet terugdenken aan de korrelige splatterfilms uit de jaren zeventig.
‘The Machine Girl’ is een Japanse variant op regisseur Peter Jacksons ‘Braindead’. De overdaad aan bloed en ledematen maken van de film een bizarre komedie. Je zult dan ook vaker lachen dan gruwelen, terwijl je je tussen de lachsalvo’s door afvraagt hoe het zo ver heeft kunnen komen dat je schatert om dit soort smerige praktijken…
Wouter Westerhof