The Omen (1976)
Regie: Richard Donner | 111 minuten | horror, thriller | Acteurs: Gregory Peck, Lee Remmick, David Warner, Billie Whitelaw, Harvey Stephens, Patrick Troughton, Martin Benson, Robert Rietty, Tommy Duggan, John Stride, Anthony Nicholls, Holly Palance, Roy Boyd, Freda Dowie, Sheila Raynor, Robert MacLeod, Bruce Boa, Don Fellows, Patrick McAlinney, Dawn Perllman, Nancy Mannigham, Miki Iveria, Betty McDowall, Nicholas Campbell, Burnell Tucker, Ronald Leigh-Hunt, Guglielmo Spoletini, Yaackov Banai, Leo McKern
Richard Donners ‘The Omen’ is een aanrader voor liefhebbers van spanning en mystiek. Het verhaal van het steenrijke gezin dat een afschuwelijk geheim herbergt, laat je niet los. Gregory Peck en Lee Remmick zijn goed op dreef als ouders van een kind dat steeds ongewoner gedrag vertoont. Één van de meest spraakmakende horrorfilms.
Vaak onderbelicht, maar essentieel voor ‘Omen’ is de muzikale score. Componist Jerry Goldsmith wint er een Oscar mee. Bombastische orkestklanken, verweven met kerkgezang, geven de film iets extra’s. Goldsmith zorgt voor uiteenlopende emoties bij de kijker. Als romantische vioolmuziek de familie Thorn bijvoorbeeld begeleid tijdens een wandeling over hun immense landgoed, waan je jezelf in wonderland. Maar als kleine Damien (Stephens) met papa en mama naar de kerk moet, slaat alles om. Het joch wordt wild van een naderende Christusfiguur en de opzwepende kerkmuziek onder leiding van Goldsmith doet de rest. Daarnaast spelen de hoofdrolspelers goed op elkaar in. Als ogen konden spreken, had Lee Remmick (‘Telefon’) het hoogste woord. De mooie blondine, met een voor horrorfilms ideale oogopslag, speelt een aardige rol als vrouw van een ambassadeur. Haar echtgenoot, Hollywood-icoon Gregory Peck (‘Cape Fear’), had vijf jaar geen rol gedaan, maar speelt uitstekend. De combinatie van een ouderwets acteur en een apart genre als horror levert verrassende resultaten op. Let ook op Billie Whitelaw als de enge Mrs. Baylock, die zich bezig houdt met Damien’s opvoeding.
Regisseur Donner (‘Superman’) toont zijn vakmanschap. Ondanks een beperkt budget, maakt hij een intrigerende en vlot lopende film. Donner maakt veelvuldig gebruik van in- en uitzoomen op de hoofdpersonen, die de toch al flinke spanning vergroten. Typisch jaren zeventig. Donner toont verder enkele visuele hoogstandjes, zoals de scène waar Remmick in haar villa van de trap valt. Intrigerend! Het verhaal is een aaneenrijging van vreemde gebeurtenissen en ongelukken, die het tempo van de film bepalen. Een pessimist zou zeggen dat er teveel gebeurt. Als je meegaat in bijbelse voorspellingen en gelooft in de krachten van goed en kwaad, is ‘Omen’ een ideale film. De enige misser is het vergezochte subverhaal van de figuur Bugenhagen, wiens trollenverschijning niet past bij het serieuze karakter van de film.
Maar de duivel laat niet met zich sollen. Sterker, regisseur Donner toont herhaaldelijk de meest verschrikkelijke sterfgevallen. Iedereen die te dicht op de huid van satan zit, ondergaat een vreselijk lot. Veel gevoel voor dramatiek en ouderwetse griezeleffecten zetten je op het puntje van je stoel. Je maag draait om van een zelfmoordpoging voor de ogen van een groep spelende kinderen. Donder en bliksem achtervolgt verderop een priester, die het woord spies extra cachet geeft. Het spannendste gedeelte bevindt zich op het einde van de film, wanneer iemand probeert uit te vinden of kleine Damien de zoon van Lucifer is. Je durft bijna niet te kijken! De eerste ‘Omen’-film is een voorbeeld in zijn genre. De strijd tussen goed en slecht is zelden overtroffen in andere producties. Daarnaast valt op dat de toon van de film serieus is en blijft. Geen grappen, geen ironie. Kenmerkend voor een periode van mentale depressie in Amerika, waarin rassenrellen, moordaanslagen, president Nixon’s bedrog én een nederlaag in Vietnam Amerika in rouw dompelen. Kijken deze film!
Robbert Bitter