The Others (2001)
Regie: Alejandro Amenábar | 101 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Nicole Kidman, Alakina Mann, James Bentley, Fionnulla Flanagan, Christopher Eccleston, Eric Sykes, Elaine Cassidy, Renée Asherson, Gordon Reid, Keith Allen, Michelle Fairley, Alexander Vince, Ricardo López, Aldo Grilo
Na het succes van ‘Moulin Rouge’, vol vrolijkheid, feest en heldere kleuren, koos Nicole Kidman voor het duistere ‘The Others’. Een klassiek spookverhaal, zonder grote Hollywoodeffecten, zonder dat de monsters je om de oren vliegen, of een psychotische moordenaar iedereen afslacht. Gewoon een simpele maar goede verhaallijn, en goede acteurs, en voilà: men heeft een boeiende film die de moeite waard is.
De film komt wel heel langzaam op gang, na drie kwartier begint het verhaal pas te lopen. Natuurlijk is dit een nadeel, maar die tijd is echter wel nodig om te laten zien hoe het leven van de familie Stewart, en vooral van moeder Grace, in elkaar steekt, wat ze drijft. Wat Grace betreft, gedurende de film wordt je heen en weer geslingerd tussen respect en walging voor haar. Bewonderenswaardig hoe ze haar eigen bestaan opoffert, maar vreselijk hoe ze toegeeft aan haar neurose en een “normaal” leven onmogelijk maakt. Ook haar halsstarrigheid speelt haar parten.
Gedurende de eerste 45 minuten bouwt de regisseur een griezelig sfeertje op. Het huis is donker, slechts een kaars verlicht de lange gangen en grote kamers, en verder is het huis voortdurend, dag en nacht, gehuld in mist. Zeg nou zelf, wie is er nou niet bang in een groot, donker huis, op een door God verlaten en in de mist gehuld eiland? Lof vooral voor de twee kindacteurs, Alakina Mann en James Bentley, hun acteerwerk is erg sterk, de doodsangsten zijn van hun gezichten af te lezen.
Het verhaal neemt een wending met de komst van de drie bedienden. Ze zijn intrigerend en mysterieus. Alhoewel ze zeggen het beste met het gezin voor te hebben, twijfel je daar instinctief toch aan. Met de komst van de dove Lydia, de moederlijke Ms. Mills en de goedige Mr. Tuttle breekt een keerpunt aan in het huis. De kinderen beginnen over Victor, een jongetje dat in het huis rondzwerft. En alhoewel Grace zeker weet dat ze de deuren netjes sluit, lijken ze uit zichzelf te openen en hoort ze andere mensen. Let hierbij vooral op de scène in de pianokamer. Je haren rijzen ten berge en je zit rechtop in je stoel van schrik.
De film bevat niet heel veel schrikmomenten, maar de momenten díe er zijn vergen heel veel van je. Delen van het verhaal zijn voorspelbaar, maar toch houdt de film je in onwetendheid over wat er nu eigenlijk gaande is. De puzzelstukjes worden de hele film door aangereikt, maar pas aan het eind snap je hoe ze in elkaar passen.
En is dat nou niet het criterium waaraan een goede film moet voldoen? Omdat je het eind niet verwacht, laat de film je achter met een voldaan gevoel. Ere wie ere toekomt, Amenábar laat zien wat hij in huis heeft, en ook Kidman bewijst wederom een actrice van formaat te zijn.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 3
Bioscooprelease: 29 november 2001