The Passage (2011)

Regie: Roberto Minervini | 85 minuten | drama | Acteurs: Soledad St. Hilaire, Mean Gene Kelton, Alan Lyddiard, Juana Hernandez, Sara Carlson, Wolff DeLong, DeLane Jones, Pericles Mejía

Wat doe je als je van je arts te horen krijgt dat de behandelingen geen effect hebben en dat er niets meer is dat ze voor je kunnen doen? Wanneer je aangeraden wordt om de laatste weken van je leven, dagen misschien zelfs, met je familie door te brengen omdat je dat goed zal doen? Ana (Soledad St. Hilaire) krijgt deze hartverscheurende boodschap in ‘The Passage’ van de in Italië geboren maar nu in de Verenigde Staten gevestigde regisseur Roberto Minervini voor de kiezen.

Als ze het slechte nieuws aan haar vriendin vertelt, drukt die haar vol goede moed een visitekaartje van een Mexicaanse healer in handen. In een supermarkt, net nadat ze twee literbakken ijs in haar karretje heeft gelegd, breekt er iets in Ana. Dat wordt opgemerkt door Jack, een net uit de gevangenis vrijgelaten veertiger. Hij biedt haar bezorgd water aan, wat zij accepteert. Ook al laat hij er geen gras over groeien dat het hem alleen te doen is om de alcohol die ze voor hem kan kopen, blijft Ana bij hem en vraagt ze zelfs of hij haar naar Mexico wil rijden. Jack, die geen rooie cent heeft, en nergens anders terecht kan, stemt in. Na een overnachting in Ana’s appartement vertrekken de twee.

‘The Passage’ is een roadmovie van de zuiverste soort. Deels fictie, deels documentaire en een groot deel van de non-professionele cast speelt zichzelf, in hun eigen omgeving. Met een minimum aan dialogen, dicht op de huid en hand-held gefilmd en in uiterst realistische situaties is dit een keuze van de filmmaker die zich uitbetaald. Je wordt direct gegrepen, de emotionele openingsscène zet meteen de toon. Ana verdient onmiddellijk onze sympathie, en ook lowlife Jack, weet – zij het voorzichtig – ons hart te veroveren. Om nog maar te zwijgen over de derde passagier die zich later bij het gezelschap aansluit.

De personages konden niet meer van elkaar verschillen, maar ze hebben één gemene deler. Ze hebben niets te verliezen. De Amerikaanse droom is ver weg, toch is dit beeld van Amerika misschien wel representatiever dan dat wat ons in Hollywood-drama’s voorgeschoteld wordt. De scène waarin een aan een rolstoel gebonden man zit voor Shepard Faireys schildering van Obama op een knalgele muur is maar moeilijk van het netvlies te poetsen. Hope. Een film die je bijblijft.

Monica Meijer