The Restless – Jungcheon (2006)

Regie: Dong-oh Jo | 105 minuten | actie, drama, avontuur, romantiek, fantasie | Acteurs: Jun-ho Heo, Woo-sung Jung, Kwang-il Kim, Tae-hee Kim, Jeong-hak Park, Sang-wook Park, Ha-jun Yu

Fantasiefilms passeren de laatste jaren veelvuldig de revue waarbij de één veel beter wordt uitgevoerd dan de andere. Grootsopgezette vechtscènes, een held en romantiek zijn meestal de belangrijkste ingrediënten van dit soort films. Vooral in Azië is er sprake van een zichtbare toename van films binnen dit genre. ‘The Restless’, van regisseur Dong-oh Jo, is hiervan een voorbeeld van Koreaanse makelij.

Het verhaal speelt zich voor het grootste deel af in een wereld die ‘Midheaven’ wordt genoemd. Na de dood keren de zielen van mensen naar deze plaats en blijven hier 49 dagen voordat ze opnieuw in de wereld der levenden gereïncarneerd worden. Yi Gwak, de laatste van de demonenslachters (Chuyongdae), komt na zijn dood in deze wereld terecht maar behoort niet tot de overledenen, er is namelijk een chaos gaande omdat Ban-Chu een rebellie leidt om een machtige amulet in handen te krijgen.

Yi Gwak ontmoet in deze tussenwereld zijn overleden vrouw Yon Wha, die nu de naam So Wha draagt. Tevens blijkt zij een Chuneen te zijn, één van de bewakers van Midheaven, en is zij in het bezit van de heilige amulet. Hoewel Yi Gwak haar meteen als zijn vrouw ziet lijkt So Wha al haar herinneringen te zijn vergeten. Dit weerhoudt Yi Gwak er niet van om haar te beschermen en te voorkomen dat Ban-Chu de poort tussen Midheaven en de wereld van de levenden opent.

Doordat er meerdere verhaallijnen in deze film zitten lijkt het in eerste instantie om een complex verhaal te gaan maar het tegendeel is eerder waar. Juist door de verschillende verhaallijnen kent het verhaal (te) weinig diepgang. Het beschermen van de amulet, en dus ook So Wha, is de rode draad. Door af en toe een flashback in te voegen wordt het verleden van de hoofdpersonen verduidelijkt.

Aangezien het hier om visueel spektakel gaat, is dit ook meteen het belangrijkste aspect van de film. Helaas wordt tijdens de actiescènes een teveel gebruik gemaakt van CGI en andere trucages. De acteurs hangen aan een kabel in plaats van dat het lijkt alsof zij echt vliegen: het komt allemaal gemaakt over. Het feit dat de regisseur kiest voor de aanpak om de kijker veel close-ups voor te schotelen tijdens de gevechten heeft tot gevolg dat je niet een overzicht van het gevecht te zien krijgt en het ‘gemaakte’ nog een keer versterkt wordt. Het overmatige gebruik van CGI werkt net als in ‘The Promise’ eerder nadelig omdat de nadruk hier te veel op komt te liggen.

De beelden en locaties van deze film zijn dan wel weer prachtig, zo is er in het bos gebruik gemaakt van een fantastisch mooie lichtval en lopen Yi Gwak en So Wha op een bepaald moment door geel wuivend gras dat zijn weerga in schoonheid nauwelijks kent. Mede door de prachtig gedetailleerde kleding zijn de beelden, buiten de gevechten om, vaak indrukwekkend. Dit is dan ook de redding van de film.

De prachtige beelden zouden door de muziek nog eens versterkt kunnen worden maar hier wordt maar sporadisch in geslaagd. Zo is de muziek over het algemeen allesbehalve indrukwekkend. Tijdens een aantal emotionele momenten komen er wel een aantal strijkinstrumenten voorbij maar die worden dan opeens afgekapt om de nadruk weer eens op het visuele aspect te leggen van een volgende actiescène. Juist de toevoeging van enerverende muziek kan de opwinding van het zwaardgekletter enorm versterken, waarom op deze momenten wordt gekozen voor een raar soort getrommel of nerveuze strijkinstrumenten is een raadsel.

In dit opzicht zijn de beelden van een trouwerij erg opvallend omdat nu wel wordt gekozen voor prachtige muziek dat wordt uitgevoerd door een Koreaans klassiek strijkinstrument. Juist de prachtige ingetogen klanken, ondersteund door zeer mooie beelden van dit tafereel, zorgen voor één van de beter uitgewerkte aspecten van de film, het romantische.

Op de prestaties van actrice Tae-hee Kim moet opgemerkt worden dat haar expressies voornamelijk bestaan uit het nog groter maken van haar ogen, waardoor het erg aandoet als een Japanse anime. Woo-sung Jun (‘A Moment to Remember’) levert een aardige prestatie af maar zijn gezichtsuitdrukking blijft vaak zonder enige expressie waardoor hij faalt een onvergetelijke indruk te maken.

De film is in alle opzichten een geslaagder romantisch drama dan een fantasy-epos. Door te hoge pretenties te stellen en de kijker proberen te overdonderen met visueel geweld zorgen ervoor dat dit in zijn eigen nadeel uitpakt. Juist omdat de film pretendeert een episch spektakel te zijn, wordt de aandacht teveel op dit aspect gelegd en schiet zichzelf in zijn voet door een teveel gebruik aan CGI. Alleen de prachtige beelden van de natuur en de soms waarlijk beeldschone setting maken deze film toch enigszins het kijken waard.

Meinte van Egmond