The Resurrection – Opstandelsen (2010)

Regie: Casper Haugegaar | 50 minuten | horror | Acteurs: Marie Frohmé Vanglund, Mads Althoff, Jonas Bjørn-Andersen, Hans Maaløe, Asta Stidsen, Peter Althoff, Roxanne Tirko, Andreas Faaborg Nielsen, Solveig Hansen, Ib Schoppe, Roberta Blasone, Peter Gabriel Rosenkvist, Uwe Panduro, Janus Vinther, Svend Haugegaard

Zo om de zoveel tijd heb je wel eens zin in een heerlijk avondje bloedvergieten. Geen ingewikkelde plotwendingen, karakterontwikkelingen of subtiel maar traag camerawerk, maar emmers bloed, hakbijlen en veel achtervolgingen. En het liefst met een vleugje humor, zoals in horrorklassiekers ‘Black Sheep’ of good old ‘Braindead’.

De Deense zombie splatter ‘The Resurrection’ lijkt aan de eisen te voldoen. De film opent met de begrafenis van Simon, een zoon uit een gezin van vier. De familieleden hebben allen moeite met de dood van de jongen en ze verwerken het verlies op geheel eigen wijze, hetzij door te vluchten in het geloof, hetzij door grote hoeveelheden cocaïne te snuiven. Toch is het niet zozeer het lijden van de familieleden als wel de beklemmende sfeer die de preek van de dominee die de scène domineert. Al met al een interessant begin.

Veel tijd krijgt het echter niet. Plotseling wordt de Kerk belaagd door een horde zombies en moeten broer 1, broer 2 (de namen zijn niet bekend) en zus Esther rennen voor hun leven om niet door de ondoden gegrepen te worden. In eerste instantie verstoppen ze zich in de kelders van het gebouw, maar al gauw besluiten ze uit te breken en met bijl, sledgehammer en spies de monsters te lijf te gaan. En zo verzandt de film in een langdradige achtervolging met een flinterdun verhaal, waarbij je de nodige gore beelden voorgeschoteld krijgt. Met name de hersen-eet-scène maakte indruk.

De makers van ‘The Resurrection’ zullen het overigens zelf wel anders zien. Er is duidelijk een sterke aversie tegen de strenge geloofsgemeenschappen en ze laten een en ander op soms subtiele, maar veelal expliciete wijze terugkomen. Zo lijkt het niet toevallig dat de zombies enkel Gods huis als aanvalsdoel schijnen te hebben. Ook de eindshot is niet zonder lading. We zien een eenvoudig kerkgebouw waarbij vogeltjes fluiten, als ware de hel daarbinnen aan de buitenwereld versluierd.

Vooral tijdens de spaarzame rustige momenten, wanneer de hoofdpersonen met bloedovergoten hoofden in de donkerte door gangetjes schuifelen, is er sprake van suspense. Die goede momenten werden dan echter weer teniet gedaan zodra de zombies in beeld kwamen en het subtielere camerawerk plaats moest maken voor een wilde, vaak langdradige, achtervolging. Wellicht kampte de makers met budget problemen (een veelvoorkomende kwaal in horrorland), want veel van de actie wordt nogal eens verhuld door schokkerig beeld. Een truc de makers van “The X-files” ook hebben toegepast toen zij tijdens het eerste seizoen financiële problemen hadden.

‘The Resurrection’ is absoluut geen topper, maar hij doet wat hij moet doen: je de nodige kotsneigingen bezorgen. De meesten onder u zullen daar overigens geen zin in hebben. Een mooi spektakelstuk voor de echte horrorfreaks.

Bram Semeijn