The Reunion – Återträffen (2013)

Regie: Anna Odell | 89 minuten | drama | Acteurs: Anna Odell, Sandra Andreis, Kamila Benhamza, Anders Berg, Jimmy Carlberg, Erik Ehn, Niklas Engdahl, Per Fenger-Krog, Jimmy Forsén, Robert Fransson, Sara Karlsdotter, Sanna Krepper, Andreas Kundler, Fredrik Meyer, Lena Mossegård, David Nordström, Henrik Norlén, Sara Persson, Mikaela Ramel, Ulf Stenberg, Rikard Svensson, Cilla Thorell, Minaa Treutiger, Malin Vulcano, Christopher Wollter

Anna lijkt wel een rekwisiet, zoals ze rondloopt op de reünie van haar oude schoolklas in het begin van ‘The Reunion’. Getergd en in zichzelf gekeerd – bijna gebiologeerd gespannen, lijkt zij op weg naar iets onomkeerbaars. Zoiets als de toespraak van de misbruikte zoon op de verjaardag in ‘Festen’. Anna blijkt vroeger gepest en gaat haar oud-klasgenoten daarmee confronteren met – inderdaad – een speech, op een reünie waarvoor zij niet is uitgenodigd. Veel van wat op een dergelijke reünie te voorspellen zou zijn gebeurt vervolgens – inclusief dronken wraakacties van de pestkoppen zelf. Sympathiek komt de verder niet onaantrekkelijke Anna niet over. Zij lijkt weinig empathisch en pest zelf terug, waarbij zij niet schroomt de zwakkeren te pakken.

We spreken slechts over het eerste halfuur van deze film (winnaar FIPRESCI-award filmfestival Venetië 2013). Hoewel het eerste deel boeit vanwege de directe actie, overtuigt ‘The Reunion’ vooralsnog niet, het is vooral een ongemakkelijke film. Als de beeldspraak niet zo dodelijk was, zou je kunnen spreken van een ‘pesten-Festen’ in het eerste deel. Het lijkt sterk dat regisseur Anna Odell geen notie heeft genomen van deze klassieker, maar we moeten er ook over kunnen ophouden. Een dingetje nog: ‘The Reunion’ is misschien wel confronterender dan ‘Festen’, omdat de afstand van een scheppend filmmaker grotendeels ontbreekt. Anna Odell is de Anna uit de film, en dat maakt ‘The Reunion’ therapeutisch interessant, hoewel nog niet het aanzien waard.

Het tweede deel heet ‘The Meetings’, en betreft individuele ontmoetingen tussen Anna en haar oud-klasgenoten na de dramatisch verlopen reünie. Anna heeft een film gemaakt en wil die laten zien, is het argument. Was de sfeer in deel 1 liederlijk en gespannen, in deel 2 lijkt het omgekeerde het geval: Anna is ontspannen en ‘interviewt’ haar klasgenoten op documentaire wijze. Dit versterkt het beeld van een therapeutisch ego-document, maar verwart de kijker. Wat bijvoorbeeld beweegt de klasgenoten de vrouw die hun feestje heeft verpest met nare verwijten nog eens te bezoeken? Dit wordt niet duidelijk, en vraagt om meer. Formeel is er geen deel 3, maar Anna gaat als laatste op zoek naar degenen die zij per se wil spreken en daarin ontbolstert zich ‘The Reunion’ enigszins.

Anna confronteert de hoofdrolspelers in de vermeende niet-uitnodiging hierbij op het werk of in hun privé-situatie. Ongemakkelijk blijft het, maar de rollen zijn nu omgedraaid. Duidelijk wordt maar weer eens, dat zaken als onverschilligheid – en natuurlijk groepsdruk – eerder aan de wortel van pestgedrag liggen dan individuele slechtheid. De leiders van vroeger blijken de vermijders van nu, terwijl Anna de moed heeft niet aardig gevonden te worden om zichzelf te genezen. En pesten blijkt overduidelijk iets van kinderen én volwassenen. Ongemakkelijk blijft het, maar het is op zijn minst leerzaam. Niet alleen voor gepesten en niet alleen als persoonlijke overwinning voor Anna Odell.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 juli 2014
DVD-release: 2 december 2014