The Room (2003)
Regie: Tommy Wiseau | 99 minuten | drama, komedie | Acteurs: Tommy Wiseau, Juliette Danielle, Greg Sestero, Philip Haldiman, Carolyn Minnott, Robyn Paris
Dat slechte films ook goed kunnen zijn, bewijst ‘The Room’. Hoewel deze cinematografische ramp waarschijnlijk ooit bedoeld is als een zwaar relatiedrama, kun je niet anders dan heel hard lachen om deze productie die door critici al liefkozend “de slechtste film aller tijden” wordt genoemd. Cultliefhebbers zijn zwaar gecharmeerd van deze bizarre film. En terecht. Dit is zo slecht dat het geniaal wordt. Vandaar de hoge score. Liefhebbers van smaakvolle cinema mogen alle sterren van de score afhalen. Yep. ‘The Room’ is zo slecht.
Het verhaal dat ‘The Room’ wil vertellen, is zo warrig dat het eigenlijk weinig zin heeft om überhaupt de synopsis te lezen. Hoe dan ook heeft het marketingteam achter deze film een loodzware taak gehad om dit product aan de man te brengen. Toch maar een poging: ‘The Room’ verhaalt over Johnny (regisseur Wiseau zelf), een macho met een klein hartje, die tot over zijn oren verliefd is op zijn verloofde Lisa (Danielle). De dame in kwestie heeft het ondertussen wel gehad met de bezitterige Johnny en papt aan met zijn beste vriend Mark (Sestero). Er ontstaat een driehoeksverhouding.
Wiseau deed niet alleen de regie, maar schreef ook het scenario en tekende voor de hoofdrol. Daarnaast betaalde hij de film uit eigen zak. Gelukkig maar, want anders had deze op celluloid vastgelegde ramp nooit het levenslicht gezien en was de wereld een lachbui armer geweest. Wiseau is namelijk onbekwaam op alle fronten. Het acteerwerk van deze dramafilm is tenenkrommend. De Franse origine van de man is bij elke zin hoorbaar. Daarnaast acteert hij zo beroerd dat het lachwekkend wordt. Zo balt hij zijn vuisten als hij boos is, beweegt hij heel theatraal en zet hij een nogal gemaakt lachje in om te laten zien hoe ‘cool’ Johnny is. Die maniertjes zijn ‘geleend’ van goede acteurs als Mickey Rourke, James Dean en Marlon Brando. Helaas bevat Wiseau niet de jongensachtige charme, het talent en het charisma van zijn grote voorbeelden zodat zijn poging tot acteren volledig doodslaat en lachwekkend wordt. Sterker nog: Wiseau doet denken aan een straalbezopen Sylvester Stallone (lees: compleet onverstaanbaar en voorzien van een hilarisch accent).
De overige castleden zijn niet zo slecht als Wiseau, maar spelen ook wanstaltig slecht. Volkomen begrijpelijk, want het script is onnavolgbaar wazig. Personages worden geïntroduceerd en komen nooit meer terug en zijplotjes worden niet uitgewerkt. Een personage krijgt te maken met een drugdealer, die nadat hij in elkaar geslagen wordt, nooit meer terugkeert. Onenigheid op de set heeft ertoe geleid dat een acteur vertrok die wel in de montage is blijven zitten, vervangen is door een andere acteur die de teksten van zijn voorganger oplepelt. Het levert een bevreemdende scene op, omdat een geheel onbekend personage ineens een preek afsteekt op een feestje. ‘The Room’ grossiert in dat soort bizarre fragmenten.
De montage is een slagveld. Personages komen en gaan en er komt drie keer dezelfde seksscène voorbij. Ook de dialogen zijn van een tenenkrullend niveau. Middenin een conversatie deelt iemand mee dat zij borstkanker heeft, waar vervolgens nooit meer op teruggekomen wordt. Middenin een ander zwaar gesprek vraagt Johnny ineens gevraagd hoe het met het seksleven van zijn gesprekspartner gesteld is. De dialogen zijn zo ridicuul dat ze grappig worden. Tel daarbij op dat de camerastandpunten hilarisch slecht zijn (een bus rijdt voorbij de camera die gewoon door blijft filmen) en logica een vies woord is in het universum van ‘The Room’ en je snapt dat de fan van slechte cinema een klassieker rijker is.
Deze film moet je ondergaan. Toegegeven het is cinematografisch ramptoerisme, maar dit ongeluk heeft niemand zeer gedaan. Wiseau is een culticoon geworden en de film heeft veel zieltjes gewonnen. Grappig weetje: Nadat de film genadeloos de grond in was geboord door critici, maar omarmd werd in cultkringen vertelde Wiseau dat zijn film ook echt als komedie bedoeld was. Een castlid, die anoniem wil blijven, ontkrachtte dat statement.
Frank v.d. Ven
Waardering: 4