The Seven Dials Mystery (1982)

Regie: Tony Wharmby | 140 minuten | thriller, avontuur, misdaad | Acteurs: Terence Alexander, Harry Andrews, Hetty Baynes, Cheryl Campbell, Sarah Crowden, Thom Delaney, Norwich Duff, Sandor Elès, John Gielgud, James Griffiths, Lucy Gutteridge, Douglas W. Iles, Noel Johnson, Rula Lenska, Robert Longden, Charles Morgan, John Price, Joyce Redman, Leslie Sands, Christopher Scoular, Roger Sloman, John Vine, James Warwick, Brian Wilde, Jacob Witkin

Amusante whodunnit naar de gelijknamige detectiveroman van Agatha Christie uit 1929. Een groepje rijke aristocraten, waarvan er een aantal bij het ministerie van Buitenlandse Zaken werkt, houdt zich tijdens een weekendje op het landgoed Chimneys bezig met ijdel vermaak.

Eén lid van de groep, Gerry Wade (Robert Longden), maakt zich intussen zorgen over een kwestie op zijn werk voor het ministerie. Hij is nogal een langslaper en zijn vrienden besluiten een geintje met hem uit te halen en zetten acht wekkers bij zijn bed. De volgende ochtend blijkt hij die wekkers niet meer te horen: hij heeft een overdosis slaapmiddel binnengekregen – en één van de wekkers is weg, zodat er nog maar zeven overgebleven zijn. Gerry’s vrienden Ronny Devereux (John Vine) en Jimmy Thesiger (James Warwick) lichtten diens halfzus Loraine (Lucy Gutteridge) in. Ronny vermoedt dat Gerry is vermoord, maar voordat hij een onderzoek kan instellen, wordt hij doodgeschoten. Lady Eileen Brent (Cheryl Campbell), bijgenaamd Bundle, gaat samen met Jimmy op onderzoek uit om erachter te komen wie de twee vermoord hebben. Dan blijkt het geheime genootschap “The Seven Dials” er meer mee te maken te hebben.

De eerste helft van het meer dan twee uur durende mysterie is wat langdradig en speelt zich grotendeels binnenshuis af, waardoor het geheel wat statisch overkomt. Maar dit verbetert gelukkig in de twee helft, als er ook meer actie en vaart in de film komt en het mysterie langzaam maar zeker wordt ontrafeld. Een tikje belachelijk is de vergadering van het genootschap dat door Bundle wordt afgeluisterd: de enige reden dat de leden vergaderen met zwarte kappen met afbeeldingen van klokken (elk op een ander uur, van 1 uur tot 7 uur) over hun hoofd, lijkt te zijn om de kijker te laten gissen naar hun identiteit. Het plot is wellicht wat nodeloos ingewikkeld en de intrige heeft te maken met internationale politiek, staatsgeheimen en een belangrijke, geheime formule voor de productie van staal. Maar dit, als een Hitchockiaanse “MacGuffin” is eigenlijk niet zo belangrijk. Het is een instrument om het plot vooruit te stuwen en de kijker te laten raden wie er snode plannen heeft en wie de leden zijn van het geheime “Seven Dials” genootschap. Hoewel de intrige zelf op alle fronten even goed geslaagd is, kan ‘The Seven Dials Mystery’ bogen op een verrassende ontknoping, een dubbele verrassing zelfs: zowel wat betreft de dader als het genootschap The Seven Dials zelf.

De scènes met sir John Gielgud (1904-2000) echter vormen het hoogtepunt van deze televisiefilm. Zijn reactionaire markies van Caterham (de vader van Bundle) is een pareltje en het is verbazingwekkend hoeveel vitaliteit Gielgud – toen bijna tachtig jaar oud – nog uitstraalt. Hij is uitstekend op dreef en met zijn sonore en karakteristieke stem krijgt hij een aantal humoristische oneliners in de mond gelegd, die hij stuk voor stuk met veel gevoel en timing afvuurt. De markies is een man van uitgesproken standpunten, zo vindt hij het maar lastig dat een vreemde het lef heeft om in zijn huis te overlijden en moppert hij er lustig op los, terwijl hij zo’n beetje de slechtste golfpartijtjes aller tijden speelt. Christies boek bracht een aantal karakters terug uit haar eerdere mysterie ‘The Secrets of Chimneys’ en het was leuk geweest als hiervan ook een televisiefilm gemaakt was, zeker vanwege het feit dat de markies van Caterham in dat boek ook een rol heeft.

‘The Seven Dials Mystery’ is wat onevenwichtig van toon, door de mix van spanning en de vaak wat kluchtige humor. Sommige acteurs, met name Cheryl Campbell, doen net even te hysterisch en trekken soms wel heel overdreven gezichten, terwijl er tegelijk door de vriendengroep niet altijd even realistisch wordt gereageerd op de dood van Gerry en Ronny. Misschien heeft het te maken met de “stiff upper lip”, maar het komt wat onverschillig over. Toch is deze televisiefilm meer dan de moeite waard door het originele einde en de rol van Gielgud, die in zijn eentje de hele film naar een hoger plan brengt.

Hans Geurts