The Sleepwalker (2014)

Regie: Mona Fastvold | 91 minuten | drama | Acteurs: Gitte Witt, Christopher Abbott, Stephanie Ellis, Brady Corbet

Eigenlijk is het opmerkelijk dat Brady Corbet geen grotere ster aan het Hollywood-firmament is. Al op elfjarige leeftijd was hij voor het eerst in een televisieserie te zie (“The King of Queens”). Een paar jaar later schitterde hij naast Evan Rachel Wood en Holly Hunter in het door Catherine Hardwicke geregisseerde semi-biografische ‘Thirteen’ (2013). Gregg Araki castte hem in 2005 in ‘Mysterious Skin’, een drama dat vanwege het thema pedofilie het stempel ‘controversieel’ kreeg. De nog altijd pas zeventienjarige Corbet kreeg, net als die andere jonge ster in die film (maar wel zeven jaar ouder dan Corbet) – Joseph Gordon-Levitt – lovende kritieken. Op zijn cv staan verder onder meer rollen in films als ‘Funny Games’ (2008, een rol die hem een Young Hollywood Award opleverde als ‘One to watch), ‘Martha Marcy May Marlene’ (2011), ‘Melancholia’ (2011) en ‘Clouds of Sils Maria’ (2014) en tv-series als “24” en “Law and Order”. Wellicht speelt zijn keuze voor rollen in bescheiden, veelal onafhankelijke films mee in het feit dat deze getalenteerde jonge acteur nog geen ‘household name’ is.

Samen met zijn vriendin, de Noorse filmmaker Mona Fastvold, schreef hij ‘The Sleepwalker’ (2014), een verhaal dat zich niet makkelijk in een hokje laat stoppen. De film wordt gepresenteerd als een thriller, maar is toch vooral een relationeel drama waarin de jonge hoofdrolspelers door hun onwil of onkunde om met elkaar te communiceren, de onderlinge spanningen hoog laten oplopen. Psychologisch drama dat gebukt gaat onder zijn eigen pretenties. Kaia (de Noorse actrice Gitte Witt, die een zus had kunnen zijn van onze eigen Sylvia Hoeks) is een vrouw met een verleden. De littekens die haar lichaam ontsieren, herinneren haar nog dagelijks aan het drama dat haar vormde. Recentelijk overleed haar vader, die architect was, en samen met haar vriend Andrew (Christopher Abbott, die Corbet nog kende van ‘Martha, Marcy, May, Marlene’) probeert ze diens afgelegen landhuis te renoveren. Dat gaat best aardig, tot Kaia midden in de nacht wordt gebeld door haar halfzus Christine (Stephanie Ellis), van wie ze al jaren vervreemd is, met de vraag of ze haar bij het dichtstbijzijnde station wil ophalen.

Christine is een nogal labiel type, met een lang verleden van mentale problemen. Schijnbaar heeft ze haar zus gemist, ook al blijkt ze nu een vriend te hebben, van wie ze zelfs zwanger is. Kaia neemt diezelfde nacht nog contact op met deze Ira (Brady Corbet), zodat hij de volgende ochtend voor de deur staat om Christine op te halen. De aalgladde Ira is van rijke komaf en een nogal manipulatief type. Waar het de bedoeling was dat Christine en Ira zo snel mogelijk weer naar huis zouden gaan, laat Kaia zich overhalen om hen langer te laten blijven, tot groeiende ergernis van Andrew, die verder wil met de renovatie. Hoe langer de vier samen zijn, hoe meer lijken er uit de kast komen (niet letterlijk!). Andrew blijkt een tijdje in de gevangenis te hebben gezeten omdat hij zijn ex-vriendin fysiek heeft aangevallen. Christine is een geestelijk wrak die ’s nachts slaapwandelt en geregeld wegloopt van huis. Zij en Kaia delen bovendien een geheim, dat te maken heeft met Kaia’s wonden. Ze hebben bovendien een heel ander beeld van hun vader dan Christine. En Ira flirt openlijk met Kaia, tot woede van Andrew.

Deze Noors-Amerikaanse coproductie heeft een intrigerend uitgangspunt. De grote vraag – wat is er ooit gebeurd tussen de zussen Kaia en Christine, die ooit heel close met elkaar waren, waardoor ze uit elkaar gegroeid zijn? – hangt als een zwaard van Damocles boven de vier personages; het is wachten op de climax, zeker ook omdat de muziek sterk stuurt in de richting van een ontknoping. Het grote probleem is echter: die langverwachte apotheose blijft uit. De film, die bol staat van de symboliek, eindigt abrupt en laat ons met te veel vragen zitten. De inzet en acteerprestaties van de talentvolle cast ten spijt; het is bijzonder moeilijk om sympathie te voelen voor de personages en eerlijk gezegd maakt het ons helemaal niks uit hoe het met hen afloopt. Mona Fastvold toont zich een regisseur met oog voor stijl en sfeer, maar heeft als scenarioschrijver nog flink wat werk aan de winkel. ‘The Sleepwalker’ kan bogen op een talentvolle jonge cast en weet met zijn uitgangspunt te intrigeren, maar wat na afloop blijft hangen is een pretentieuze verzameling losse eindjes.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

DVD-release: 24 januari 2017