The Take (2007)

Regie: Brad Furman | 96 minuten | drama, misdaad | Acteurs: John Leguizamo, Rosie Perez, Bobby Cannavale

‘The Take’ verenigt een acteur en een actrice die je normaal gesproken niet tegenover elkaar zou moeten zetten, omdat horen en zien je dan zal vergaan. De combinatie van John Leguizamo (die doorgaans zo snel praat dat je aan ‘m zou willen vragen of hij soms de trein moet halen) en Rosie Perez (wiens stem zo irritant is dat de meeste mensen het geluid van een krijtje op een schoolbord prefereren boven een gesprek met haar) lijkt dodelijk, maar wonder boven wonder werkt het prima in de eerste speelfilm van formaat van regisseur Brad Furman. Hij weet het beste in de twee sterren naar boven te halen, en laat de kijker met ze meeleven en meevoelen. Wat minder goed werkt in het geheel is het gebruik van de schokkerige camerabeelden en de grauwe grofkorrelige opnamen. De makers trachten op deze manier duidelijk te maken dat het leven in een probleemwijk in Los Angeles niet makkelijk is, maar slaan de plank mis. Wanneer er voor een conventionelere manier van filmen gekozen zou zijn, zou de impact van het verhaal niet minder zijn, maar zou de kijker waarschijnlijk juist meer betrokken bij hetgeen gebeurt op het scherm. Dit is nu jammer genoeg niet het geval, omdat het geforceerd aandoende camerawerk afleidt.

Het is echter slechts een kleine kanttekening bij een verder prima in elkaar zittende film. Aan de basis van Furmans speelfilmdebuut ligt een eenvoudig en onorigineel wraakverhaal, maar wat ‘The Take’ zo interessant maakt is de karakterstudie die er door de scenarioschrijvers, tweelingbroers Josh en Jonas Pate, aan toegevoegd is.  John Leguizamo speelt een van zijn beste rollen tot nu toe als Felix de la Pena, een chauffeur van een geldtransportwagen, liefhebbend echtgenoot van Marina (Rosie Perez) en vader van twee puberende kinderen Rosey en Javey, die op een kwade dag betrokken raakt bij een overval. Wanneer zijn collega hem op lunch wil trakteren en de auto even verlaat, wordt hij door een gevaarlijke crimineel (Tyrese Gibson) bedreigd en gedwongen mee te werken. Felix raakt bij deze overval zwaargewond, een bewakingsagent vindt de dood. Felix’ tijd blijkt nog niet gekomen te zijn: hij overleeft op miraculeuze wijze een kogel in zijn hoofd, wordt geopereerd en na enige tijd in coma gelegen te hebben, weet hij te revalideren. Dit gaat echter niet zonder problemen; zoals de chirurg al aangeeft: “hij zal een persoonlijkheidsverandering ondergaan.” Op zich is dit wel te begrijpen: niet alleen moet Felix leren leven met geheugenverlies, vreselijke hoofdpijnen, impotentie en andere ongemakken, ook wordt hij na verloop van tijd als hoofdverdachte van de roof aangemerkt. De overvallers hebben de beroving goed voorbereid, zodat alles er op wijst dat Felix de dader is. Geen wonder dus dat Felix regelmatig flipt, waarbij de televisie, het interieur, of in het ergste geval, zijn vrouw het moet ontgelden. Na deze laatste gewelddadige uitbarsting verlaat Marina met de kinderen het huis, waarna Felix tot het inzicht komt dat hij zelf maar op zoek moet gaan naar de daders.

Rosie Perez excelleert eveneens in haar rol als echtgenote, die ondanks alles blijft geloven in de onschuld van haar man, hoewel zijn daden op een andere waarheid duiden. Ook Bobby Cannavale, in de rol van politieagent Steve Perrelli, belast met het onderzoek naar de overval, weet te imponeren met zijn sterke acteerprestatie. Het is echter Leguizamo die de film door zijn intense spel naar een hoger plan weet te tillen en het zijn dan ook die scènes die het meeste boeien en de kijker bijblijven.

Monica Meijer