The Thirty Nine Steps – The 39 Steps (1978)

Regie: Don Sharp | 102 minuten | actie, drama, thriller, avontuur, romantiek, misdaad | Acteurs: Robert Powell, David Warner, Eric Porter, Karen Dotrice, John Mills, George Baker, Ronald Pickup, Donald Pickering, Timothy West, Miles Anderson, Andrew Keir, Robert Flemyng, William Squire, Paul McDowell, David Collings

Niet alleen is het bijzonder dat het klassieke ‘The 39 Steps’ van Hitchcock twee bewerkingen kent, nog opmerkelijker is misschien wel dat elke versie een geheel eigen toon en sfeer weet op te roepen. Nu is het natuurlijk aan te raden om een eigen richting te kiezen en niet al teveel herinnering aan het (in bijna alle gevallen superieure) origineel op te roepen, maar in het geval van de versie uit 1978 is de mate van afwijking wellicht een nadeel.  Eigenlijk bevat de film van Don Sharp alle ingrediënten voor een goede thriller of avonturenfilm. Veel actie – een mooie ontsnapping op de trein, een spectaculaire scène waarbij Hannay aan een grote klok hangt op duizelingwekkende hoogte, en zelfs een ware achtervolging – heel Hitchcockiaans – door een tweevleugelig vliegtuigje; romantische verwikkelingen met een schone vrouwe; en veel schurken en intriges. En tot op zeker hoogte is het ook wel opwindend, maar toch komt de film nooit echt goed tot leven en, het belangrijkste, geef je nooit veel om het lot van hoofdpersoon Hannay.

Er zijn verschillende redenen aan te wijzen voor het uiteindelijke falen van de film. Zo is de setting van de film – die, naar het schijnt, meer een bewerking van het boek is waar Hitchcocks film op is gebaseerd, dan de film zelf, van de master of suspense – niet de moderne tijd maar de negentiende eeuw, en begeven de personages zich vaak in kringen met stoffige lieden die keurig Engels praten, gehuld in strakke pakken met hoge hoeden, en waar zakelijkheid en efficiëntie hoogtij vieren. Het voelt allemaal gewoon wat minder bruisend of lichtvoetig aan dan de eerdere films, ondanks de toch veelvuldige actiescènes.

Het is ook een probleem dat de focus niet (louter) ligt bij Hannay, maar er minstens zo veel tijd wordt besteed aan de plannetjes en de hiërarchie van de schurken. Wat allemaal een stuk minder interessant is, of waar de kijker in ieder geval minder om geeft. Verder is de romantische component van de film gebrekkig, wat niet ligt aan de verschijning van Karen Dotrice, maar meer aan de chemie tussen haar en hoofdrolspeler Powell, of liever het gebrek hieraan. De eerste scènes met het tweetal lijken veel te beloven, met lange blikken en knikkende knieën, maar overtuigend wordt het helaas niet. Dit kan heel goed te maken hebben met vertolking van hoofdrolspeler Robert Powell, wat misschien wel het grootste obstakel van de film is. Hij is gewoonweg een wat saaie pief, die met zijn uitgestreken gezicht en betrekkelijk weinig emoties de kijker niet mee weet te nemen in het verhaal en echt om zijn lot te laten geven. Het is jammer, maar ondanks de vaardige mensen achter de camera, is deze ‘The 39 Steps’ een wat klinische exercitie geworden.

Bart Rietvink