The Touch of Her Flesh (1967)

Regie: Michael Findlay | 75 minuten | drama, thriller, erotiek | Acteurs: Suzanne Marre, Angelique, Michael Findlay, Vivian Del Rio, Peggy Steffans, Ron Skideri, Rit Dexter, Sally Farb

Volgens het dvd-hoesje is ‘The Touch of her Flesh’ “een van de grofste, waanzinnigste sexploitaitionfilms ooit gemaakt”, maar wie door deze omschrijving een hardcore seksfestijn verwacht, met veel gruwelijk of expliciet geweld, komt bedrogen uit. Ja, de film is vrouwonvriendelijk en de hoeveelheid naakt is substantieel, maar dit is het geval in veel van dit soort Grindhouse-films. Wellicht wordt in ‘The Touch of her Flesh’ een vrouw meer als object of stuk vlees gezien dan “gewoonlijk”, maar controversieel of schokkend is het allemaal niet. Eerder saai door de praktische afwezigheid van een verhaal en de eentonigheid van de naaktscènes.

‘The Touch of Her Flesh’ is de eerste film uit wat later een drieluik zou worden, over vrouwenhater en seriemoordenaar Richard Jennings. Waarschijnlijk niet omdat er nog zoveel onontgonnen gebied was in zijn personage of het verhaal maar, naar mag worden aangenomen, gezien de hoeveelheid geld die het eerste deel had opgeleverd. De vraag dient zich echter aan wat men destijds zo geweldig vond aan deze film, die niet veel meer te bieden heeft dan de gemiddelde erotische film. Minder zelfs. Seks komt namelijk – gek genoeg – nauwelijks voor in de film. Wat de film met name is, is, zoals de Nederlandse topband The Vengaboys het jaren geleden zo treffend omschreven, een “tietenparade”. Borstenfetisjisten – en, toegegeven, tot op zekere hoogte betreft dit iedere (hetero)man – komen goed aan hun trekken met deze film, maar erotisch of prikkelend is de film toch niet vaak te noemen. Hoewel het toch vaak “veelbelovend” begint. Een stelletje begint te seksen, en de spanning neemt toe. Maar dan gaat de hoofdpersoon de borsten betasten en gaat hier zo’n tien minuten onophoudelijk mee door. Kneden, wrijven, knijpen, en weer opnieuw beginnen. En bij voorkeur in (extreme) close-up in beeld genomen. Even is leuk, maar op een gegeven moment weet je het wel. Natuurlijk zijn er vervelender screensavers te bedenken maar heel boeiend is het niet.

Wel prikkelend zijn twee andere scènes waarin een vrouw een sexy dans uitvoert; waarvan één een spannende striptease-act is en de ander een energieke dans in de stijl van Josephine Baker, met slechts een rokje als kledingstuk. Verder is de verschijning van Jennings zelf nog wel amusant, die in rolstoel en met zwart lapje voor zijn oog als een soort Dr. Strangelove zijn slachtoffers uitzoekt en bekijkt.

Spannend of interessant is het verder echter geenszins. Liefhebbers van volle borsten, die groot en veelvuldig in beeld verschijnen, kunnen misschien bovengemiddeld plezier beleven aan ‘The Touch of her Flesh’, maar de rest van de kijkers kan deze Grindhouse-film gerust links laten liggen, ondanks zijn “goede” reputatie.

Bart Rietvink