The Unkosher Truth (2006)

Regie: Chana Zalis | 35 minuten | documentaire

‘The Unkosher Truth’ is een documentaire verpakt in een homevideo. Echter, het ogenschijnlijk spontane filmpje over het zielige meisje Chana dat uiteindelijk, dankzij de film, een band met haar vader weet te creëren is zeer vakkundig in elkaar gezet. De film begint met beelden waarin Chana’s vader David druk bezig is met het pakken van zijn spullen. Hij gaat samen met Chana op reis door Amerika, onder andere langs een Amerikaanse legerbasis waar hij de laatste eer aan gesneuvelde soldaten mag bewijzen en langs zijn oude woonplaats waar hij in snikken uitbarst als hij zijn oude school weer ziet. Uiteindelijk zal hij alleen met Chana in een bootje midden op een meer belanden waar de film zijn climax bereikt. Op het meer bekent Chana eindelijk haar ‘niet-koshere waarheid’: ze heeft een niet-Joods vriendje. De vader reageert gelaten. Al ver voor deze onthulling leren we hem al kennen als een arrogante, zelfingenomen man die de band met zijn dochter al jaren geleden heeft losgelaten. Al lijkt het er af en toe zelfs op dat hij nooit een band met haar gehad heeft. Nadat hij zelf in huilen uitgebarst is na het zien van zijn oude school, zegt hij doodleuk tegen zijn dochter: “I can’t remember you as a child.”

Tevens zit de zelfgenoegzaamheid er bij David al vanaf de eerste scène in. Hij is bezig zijn koffer te pakken en praat tegelijk trots over een kaartje dat hij van iemand van de kerk heeft gehad. Later, nadat hij op de legerbasis heeft gesproken, vraagt hij aan zijn dochter of ze wel door had dat haar vader op een hoger niveau stond dan de andere mensen daar. Narcisme in zijn puurste vorm. Het is mooi hoe de makers van de film een home-video hebben gecreëerd, maar er tegelijk toch veel spanning en tempo in hebben gestopt, waardoor de film nooit saai wordt. Dit is mede te danken aan de lachwekkendheid van het idiote gedrag van vader David natuurlijk.

Het verhaal is zeer persoonlijk, en hoewel de camera af en toe ook door de vader wordt gehanteerd, is dit duidelijk het verhaal van Chana. Het is haar film vanaf begin tot einde, haar obsessie met haar onuitstaanbaar dominante, maar ook kinderlijk egoïstische vader. De zeer korte en geforceerd overkomende happy-end in de film is in die zin waarschijnlijk vooral een therapeutische verwerking van Chana om haar vader te vergeven. Deze doet de film echter wel flink te kort. Wat de film, met uitzondering van het einde, brengt is een intiem, maar strak geregisseerd portret over een Joodse fundamentalist en zijn moderne dochter. Het is jammer dat de makers proberen de kijker te misleiden met een botsing die eigenlijk al vele jaren ervoor plaatsvond. Als toppunt proberen ze er zelfs nog een happy-end aan te plakken. Dat is de niet-koshere waarheid van de film.

Jelmer van der Lucht