The Veteran (2006)

Regie: Sidney J. Furie | 89 minuten | thriller, oorlog | Acteurs: Ally Sheedy, Bobby Hosea, Michael Ironside, Colin Glazer, Casper Van Dien, Sean Baek, Jim Codrington, Donald Burda

Ruim dertig jaar na Vietnam vallen er heel wat films te tellen die zich in en om deze oorlog afspelen. Eén ervan, misschien wel de beste: ‘Apocalypse Now’ (1979), werd pas een paar jaar na het einde van de oorlog gemaakt, toen de beelden nog vers in het geheugen lagen, maar een zekere afstand en verwerking het mogelijk maakte een ‘objectief’ beeld te schetsen. Dit beeld is ons allen goed bijgebleven, want ‘Apocalypse Now’ (de film wordt nog genoemd in ‘The Veteran’) staat in ons geheugen gegriefd als een heftige film, over een oorlog die niet te begrijpen valt, of misschien wel: elke oorlog is, gezien vanuit menselijk oogpunt, totaal krankzinnig. Dit is de boodschap die ‘The Veteran’ ons ook graag wil meegeven, uiteraard. Alleen wat later en wat minder intens.

Gezien de recentere situatie in Irak lijkt de setting te werken. De focus ligt op een man die terugkeert om met zijn verleden af te rekenen. Langzaam maar zeker begint er iets te dagen van een geheim, of geheimen, die aan de hand van flashbacks zichtbaar moeten worden, wat eigenlijk te langzaam gebeurt en niet voelbaar wordt. We zien veel maar we bouwen niets op. De personages moeten vanuit het script te veel verborgen houden om het spannend te krijgen, maar laten zelf die spanning niet zien, een fout die eigenlijk bij de regie ligt. Tegelijkertijd krijgen we in het begin wel al direct te horen wat er staat te gebeuren, via iets te platte expositie, aan radio bericht, uitleggen wie je bent en wat je gaat doen in een recorder, een telefoongesprek met je moeder waarin je zegt waar je bent, zodat de kijkers thuis het ook weten. Had dan het mysterie écht groot gemaakt.

Op twee van de drie belangrijke rollen valt ook veel af te dingen. Ray (Bobby Hosea) blijft veel te veel op de vlakte, we zien geen randjes, ook niet in de flashbacks en ook Sara Reid (Ally Sheedy) krijgt ons niet mee, doordat ze te veel quasi expressie gebruikt. Doc daarentegen, is overtuigend. Michael Ironside laat zien dat hij als acteur meer in huis heeft dan de scheldende slechterik die hij meestal speelt. Hij kan de film niet redden, maar toont zich een echte prof die het verdient diepere rollen te spelen, wat er kennelijk te weinig van komt, of waarvoor hij te weinig erkenning krijgt. Hoewel hij in ‘The Veteran’ een verwarde alcoholist speelt die worstelt met zijn verleden, is hij de stralende ster van de film. Aan het einde van het verhaal staan ons de lang beloofde ontknopingen te wachten, waarvan er eentje het verhaal rond maakt. De andere geheimen hadden ze ons, de kijkers, best iets eerder mogen vertellen, omdat die het de betekenis en spanning zou hebben gegeven ontbrak tot voor het einde. Met terugwerkende kracht maakt het iets goed, maar al die ontknopingen op één hoop roepen vooral een gevoel op van: “ja, zo lust ik er nog wel eentje.” Hier had meer ingezeten.

Arjen Dijkstra