The Warriors (1979)

Regie: Walter Hill | 89 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Michael Beck, James Remar, Dorsey Wright, Brian Tyler, David Harris, Tom McKitterick, Marcelino Sànchez, Terry Michos, Deborah Van Valkenburgh, Roger Hill, David Patrick Kelly, Lynne Thigpen, Dennis Gregory

The Warriors van regisseur Walter Hill (Southern Comfort (1981), 48 Hrs. (1982)) opent met een shot van een reuzenrad. De Warriors zijn afkomstig uit Coney Island, een gebied aan de rand van New York dat bekend staat om zijn kermisattracties. Pal na de moord in de Bronx worden de Warriors gezien als de daders en zijn hun overlevingskansen gelijk aan een rad van fortuin.

Snel wordt duidelijk dat het ook bij straatbendes draait om teamwork. Willen de Warriors overleven dan moeten ze ten koste van alles samenwerken. Swan, gespeeld door Michael Beck, is de nimmer lachende leider van de Warriors en wordt al vlot uitgedaagd door de onberekenbare Ajax, een prima vertolking van James Remar. Swan moet gedurende de overlevingstocht naar huis alle zeilen bijzetten om de groep bij elkaar te houden. De keren dat het hem niet lukt en één van de Warriors de groep verlaat, loopt het verkeerd af.

Gaandeweg krijg je sympathie voor de Warriors tijdens hun trektocht door de Big Apple. De bende bestaat uit verschoppelingen van de samenleving, die vechten voor een stukje territorium en respect. Overdag zijn ze onzichtbaar, maar s nachts voelen ze zich koning van de straat. The Warriors speelt zich, tot aan de finale in Coney Island, dan ook af in het donker van de nacht. Uit alle hoeken en gaten dreigt gevaar.

Daarnaast lukt het regisseur Hill om de bende neer te zetten als mensen van vlees en bloed. Het beeld van goed en kwaad wordt vertroebeld. Er wordt niet alleen gevochten of gestolen. Elk bendelid heeft goede en slechte kanten: de ene is de beste knokker van het stel, maar mooie vrouwen vormen zijn valkuil. De ander is een goed leider, maar lijkt geen emoties te hebben.
Walter Hill zorgt er ook voor dat The Warriors geen opeenvolging van geweld is. Het is geven en nemen. De Warriors delen uit en krijgen klappen. Een aantal haalt de eindstreep niet en de anderen incasseren messteken, vuistslagen en klappen van honkbalknuppels. Er vindt een aantal matpartijen plaats, waar de regisseur veel aandacht aan heeft besteed. Geweld wordt uitvergroot door het gebruik van slow motion. Wellicht kan getwist worden over de geloofwaardigheid van de gevechten, maar zeg nu eerlijk: zijn vuistgevechten met een stel geschilderde honkbalspelers of met een groep aantrekkelijke lesbiennes niet uiterst interessant?
Minder positief aan het verhaal is de ontluikende liefde tussen leider Swan en het meisje Mercy, die elkaar halverwege ontmoeten. De verhaallijn voegt niets toe aan de film, komt niet uit de verf en lijkt geforceerd. Sterk daarentegen is het optreden van Roger Hill, in de rol van Cyrus, die de Jezus-achtige figuur speelt van alle bendes die bij elkaar zijn in de Bronx. Hij geniet het respect van iedereen en weet op intelligente wijze alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, al is het maar even. Sterke tekst ook: Can you dig it? Noemenswaardig is ook David Patrick Kelly, als de gluiperige Luther.
Het gevoel van de film is te omschrijven als rauw en sober en past goed in het tijdsbeeld van eind jaren 70 en begin jaren 80. Er is geen ruimte voor grappen of nuances. Je krijgt wat je ziet. Op de straat geldt het recht van de sterkste en de Warriors doen graag mee aan de evolutietheorie. De muzikale ondersteuning van Barry de Vorzon, in de vorm van op zichzelf staande synthesizerklanken, zorgt voor een sfeer van onheil.

Michael Beck, speelde na The Warriors nooit meer prominente rollen, mede als gevolg van het floppen van zijn eerstvolgende rolprent Xanadu uit 1980. The Warriors daarentegen groeide uit tot een cultfilm, al was het alleen om de aparte outfits en kapsels van menig bendelid. De blijvende populariteit blijkt uit het verschijnen van een videogame in 2005 en een remake van The Warriors in 2006.

Robbert Bitter