The Weather Man (2005)
Regie: Gore Verbinski | 102 minuten | drama, komedie | Acteurs: Nicolas Cage, Michael Caine, Hope Davis, Gemmenne de la Peña, Nicholas Hoult, Michael Rispoli, Gil Bellows, Judith McConnell, Chris Marrs, Dina Facklis, DeAnna N.J. Brooks, Sia A. Moody, Guy Van Swearingen, Alejandro Pina
Gore Verbinski is een regisseur die met wisselend succes films aflevert. Zijn grootste commerciële succes is ongetwijfeld ‘Pirates of the Carribean’ en de twee vervolgen erop. Zijn ‘The Ring’ is de beste Japanse horror-remake tot nu toe. ‘The Mexican’ (2001) had een veelbelovend script en een aantal topacteurs, maar als de bijrolacteur (James Gandolfini) de twee hoofdrolspelers (Julia Roberts en Brad Pitt) van het scherm speelt, doe je als regisseur toch iets niet goed. Met ‘The Weather Man’ heeft Verbinski echter weer alle touwtjes in handen en laat hij zien dat hij een uitmuntende karakter- en sfeer-regisseur is.
Weerman Dave Spritz wordt formidabel neergezet door Nicolas Cage, de acteur die elke rol lijkt aan te kunnen. Van actie tot drama, hij klaart de klus zonder enige ogenschijnlijke moeite. Cage weet de weerman met zijn, soms heel subtiele, gezichtsuitdrukkingen precies die diepgang te geven die nodig is en weet de kijker daarmee vrij snel aan hem te binden. Ondanks zijn egoïstische trekjes is hij ook erg sympathiek, waarschijnlijk door zijn underdog-positie. Ook Michael Caine is perfect gecast als vader van Dave Spritz. Zijn rustige, intelligente opmerkingen zijn altijd goed getimed en hij zet dan ook een sterke bijrol neer. Hope Davis, die eerder in ‘About Schmidt’ te zien is geweest, een soortgelijke zwarte komedie, is erg overtuigend als de soms tot wanhoop gedreven ex van Dave Spritz. Zelfs de jonge acteurs Nicholas Hoult (‘About a Boy’) en Gemmenne de la Pena (‘Erin Brockovich’) in de rollen van Mike en Shelly laten zien dat ze heel wat in hun mars hebben door hun prima acteerwerk.
De ellende die Dave Spritz in de korte tijd dat de kijker hem leert kennen over zich heen krijgt is niet mis. Er worden etenswaren naar hem gegooid, wildvreemde mensen vallen hem lastig op straat, de keerzijde van de roem is wel heel dof. Zijn vader blijkt ongeneeslijk ziek te zijn en nog steeds voldoet hij niet aan de verwachtingen die hij van hem heeft. Vader is een Pullitzer prijswinnaar, probeer daar maar eens tegen op te boksen als ongeschoolde weerman. Ook de relatie met zijn kinderen geeft weinig plezier. Hij doet zijn uiterste best om een goede vader te zijn, maar het enige dat zijn kroost van hem over lijkt te nemen zijn de scheldwoorden die hij te pas en te onpas roept. Dave staat op een belangrijk punt in zijn leven en realiseert zich dat hij niet beter is dan de fast food die met de regelmaat van de klok naar hem toe wordt gesmeten. Dat hij niet leert van zijn eigen fouten is behalve komisch natuurlijk ook erg tragisch, maar het maakt de film wel bijzonder.
Er is slim gebruik gemaakt van kleuren om de sfeer te verhogen. De film kent veel grijze tinten en komt daardoor kil en monotoon over. Het geeft precies de inhoud van het leven van Dave Spritz weer. Chicago, waar de film is opgenomen en zich afspeelt is de perfecte locatie. Er is veel werk gestopt in de keuze van decors en elke scène is daardoor een lust voor het oog. Sommige shots zo mooi dat je er bijna tranen van in je ogen kunt krijgen, zoals de surrealistische scène met de dieren van piepschuim. Voor iedereen die geïnteresseerd is in een ijzersterk drama over een man die leert hoe moeilijk het leven is en bij wie het besef gaat dagen dat hij nooit zal worden wie hij eigenlijk wil worden is dit een must see. Voor alle overige filmliefhebbers, die de film in eerste instantie niet zien zitten: sla een week het weerbericht over en stop de tijd die je daarmee wint in deze film. De voorspelling is dat het je niet zal spijten.
Monica Meijer
Waardering: 4.5
Bioscooprelease: 11 mei 2006