The Woods (2006)

Regie: Lucky McKee | 105 minuten | drama, komedie, horror | Acteurs: Colleen Williams, Lauren Birkell, Jane Gilchrist, Ivana Shein, Marcia Bennett, Jude Beny, Angela Bettis, Agnes Bruckner, Bruce Campbell, Emma Campbell, Melissa Carter, Patricia Clarkson, Gordon Currie, Li Li, Kathleen Mackey, Elizabeth Marleau, Rachel Nichols, Linda Pine

‘The Woods’, een film waarvoor de verwachtingen (bij een selecte groep) hooggespannen waren, maar die door omstandigheden toch zo’n anderhalf jaar in studio-niemandsland verkeerde. Nu kunnen we dan eindelijk toch met eigen ogen zien hoe de (speelfilm)opvolger van de verrassende, en tamelijk briljante, culthit uit 2002, ‘May’, eruit ziet. ‘May’ was zo effectief vanwege de zorgvuldige karakterstudie en het originele karakter van de film, die zowel sympathiek als verontrustend was, en een verrassende “nabijt” had. Je wist nooit goed wat er ging gebeuren en was als kijker bereid de aandoenlijke hoofdpersoon, May (Angela Bettis), te volgen op haar persoonlijke reis en zelf te ervaren waar en hoe deze zou eindigen.

En nu is er dan ‘The Woods’, regisseur McKee’s eerste studiofilm, waardoor hij mensen als Patricia Clarkson kon aantrekken; en natuurlijk de grote held van B-horrofilms, Bruce Campbell. Laatstgenoemde heeft een bijrol als de vader van Heather, en komt later in volle ‘Evil Dead’-modus langs om het kwaad te helpen bevechten.

Maar, het hoge woord moet eruit: ‘The Woods’ is lichtelijk teleurstellend, zeker als je bekend bent met McKee’s eerdere werk. Hij heeft wederom een interessante, en onbekende, actrice uitgezocht voor de hoofdrol, de pittige Agnes Bruckner, die als Heather op amusante wijze de rebel uithangt op school, en bijvoorbeeld niet terugschrikt voor (het uitdelen van) een kopstoot of flinke rechtse directe in het gezicht van de pestkop van de school, Rachel Nichols. Echter, de verwikkelingen in het schoolgebouw zijn gewoonweg niet bijster bijzonder of spannend. Of, in ieder geval, ze worden niet als zodanig uitgewerkt. Dramatische scènes komen soms te vroeg, zoals wanneer Heather naar huis belt na een enkel gevecht, maar genegeerd wordt door haar moeder en in tranen uitbarst. Het is hard, inderdaad, maar dit moment had veel meer drama kunnen bevatten als Heather daadwerkelijk in het nauw zou blijken te zitten. Hetzelfde geldt voor de wijze waarop ze instort wanneer Ms.Traverse (Clarkson) haar ondervraagt over de stemmen in Heather’s hoofd. “Stop!…Stop!” roept Heather, maar haar angst komt ongeloofwaardig over.

Verder is het hele gegeven van hekserij in een meisjesschool niet nieuw. McKee is hier duidelijk geïnspireerd door Dario Argento’s ‘Suspiria’, en de vergelijking met deze superieure film doet ‘The Woods’ geen goed. Een enge droom hier, wat mysterieuze blikken daar; onverklaarbare verdwijningen… het bloed gaat er niet sneller van stromen. Misschien was de film effectiever geweest als er was gekozen voor een intensere inleving in de psyche van Heather of voor meer verrassende of extreme gebeurtenissen, maar nu laten de beoogde dramatiek en spanning de toeschouwer redelijk onverschillig. Onverschillig; niet koud. Immers, de mysterieuze sfeer via camerawerk en effecten, en de betreurenswaardige situatie van Heather zorgen ervoor dat we toch tot op zekere hoogte bij haar verwikkelingen betrokken blijven. Daarbij is het dikwijls amusant om Heather tegen de schoolleiding en irritante medescholieren in te zien gaan en haar spottende uitlatingen mee te maken. Opmerkingen als “je make-up zit op zijn kop” wanneer ze Samantha tegenkomt, die ze de dag ervoor een blauw oog had geslagen, zijn nu eenmaal onweerstaanbaar. Op dit gebied doet het script zijn werk prima. Maar ook Patricia Clarkson is, zoals altijd, een constante kwaliteit. Ze is een perfecte directrice voor dit verhaal: stoïcijns, geheimzinnig, en intimiderend. De effecten zijn soms ook erg aardig. Met een hoger budget kan McKee wat leuke dingen uitproberen, waaronder een aanval van boomwortels die door de ruiten van de school breken en Heather achtervolgen. We verwachten dat elk moment haar ledematen vastgegrepen worden en dat ze door het bos wordt (mee)genomen, a la ‘Evil Dead’, maar nee: zo bont maakt McKee het niet. Totdat Bruce Campbell ineens te hulp schiet natuurlijk, met bijl in hand…

Al met al een tamelijk vermakelijke, maar niet geweldige film van Lucky McKee.

Bart Rietvink