Tokarev (2014)

Regie: Paco Cabezas | 98 minuten | actie, misdaad, thriller | Acteurs: Nicolas Cage, Rachel Nichols, Max Ryan, Michael McGrady, Peter Stormare, Pasha D. Lychnikoff, Patrice Cols, Weston Cage, Max Fowler, Aubrey Peeples, Jack Falahee, Danny Glover, Ron Goleman, Michael Papajohn, Amir Zandi, Jon Dannelley, Garrison Tyler, Paul Sampson, Kevin Lavell Young, Elena Sanchez

Tja, hoe kunnen we ‘Tokarev’ het beste zien? Als een beroerde film die nog een klein beetje glans krijgt door de aanwezigheid van Nicolas Cage, of als een film die de talenten van Cage, die de beste man toch wel eens heeft laten zien te bezitten, verkwanselt en daardoor extra teleurstelt? Hoe dan ook, de wraak-actiethriller ‘Tokarev’ heeft nauwelijks een origineel botje in zijn lichaam, zit vol met ongeloofwaardigheden, en is tamelijk deprimerend om naar te kijken.

‘Tokarev’ (ook ‘Rage’ genoemd) is een wraakfilm zoals we er al velen hebben gezien, hoewel meestal vele keren beter. Zelfs binnen het oeuvre van Nicolas Cage is het niet origineel meer. In 2012 speelde hij in de film ‘Stolen’ waarin zijn dochter ook al was ontvoerd, en Cage vervolgens achter de bad guys aan moest. ‘Tokarev’ (genoemd naar een Russisch pistool) voelt als een kruising tussen ‘Taken’ en ‘Man on Fire’, maar dan zonder de spanning, heldere structuur, en het meeslepende acteerwerk van die ook niet perfecte maar zeker verdienstelijke actiethrillers.

Cage speelt Paul Maguire, een oud-gangster die een brave burger is geworden (of vastgoed dan de beste richting is, is de vraag), maar hij lijkt er maar weinig van te genieten. Tijdens werkbesprekingen en presentaties zit hij verveeld te kijken. Het enige waar hij plezier uit haalt in zijn leven is zijn dochter, en misschien zijn vrouw, die overigens niet de moeder van zijn dochter is. Hij is extreem beschermend ten opzichte van haar, maar staat op het punt een onschuldig uitziende jongeman een kans te geven zijn dochter mee uit te vragen. Maar vanaf dat moment gaat het mis. Dochterlief wordt ontvoerd, Maguire denkt dat het om een afrekening van vroeger gaat, en hij wordt weer terug in zijn oude leventje getrokken (zie ‘The Godfather: Part III’: “Just when I think I’m out, they pull me back in!”).

De politie zegt het te gaan oplossen, maar natuurlijk gaat Maguire persoonlijk achter de (vermoedelijke) daders aan, of laat zijn twee gangstermaatjes het werk doen. Een behoorlijk onsubtiele reeks van opsporingen en ondervragingen is het gevolg, waarbij het dubieuze morele gedrag van zijn maten de filmbeleving behoorlijk onplezierig maakt. Zo wordt er zonder enig bewijs en zonder rancune een molensteen om het middel van de vriendin van een drugsdealer gehangen en uit het raam gegooid, met de verwachting dat ze erachteraan zou vliegen. Dit gebeurde niet, wat het kennelijk tot een mooi onderwerp voor een grap maakt voor ‘onze helden’. En wanneer Maguire later op het dak van een flatgebouw een gangster (maar niet per se iemand die iets met zijn ‘zaak’ te maken heeft) tot pulp trapt, uit pure frustratie, is het erg moeilijk om nog met hem mee te voelen en te hopen dat hij slaagt in zijn missie.

Verder zit er weinig daadwerkelijke spanning in de film. Er is nauwelijks dreiging aanwezig, er worden te snel conclusies getrokken op basis van mager bewijs, en het is ongeloofwaardig hoe een rechercheur (Danny Glover) Maguire het hand boven het hoofd houdt wanneer hij achter elkaar wetten overtreedt.

Er komt wel brute actie in de film voor, maar veel ‘plezier’ is hier niet bepaald uit te halen. Drama had wellicht een goede basis kunnen vormen van een geslaagde film. De vrouw die bij haar killer van een man blijft omdat ze aangetrokken wordt door het gevaar en geweld (als in ‘Goodfellas’), de onuitgesproken liefde in de dochter-stiefmoeder verhouding, de uiteindelijke zinloosheid van wraak (een thema dat aan het einde van de film nog mooi naar voren komt): het zijn allemaal aspecten die worden aangestipt in de film, maar die grotendeels onuitgewerkt blijven. Wellicht zou de film, als er een meer ‘Mystic River’-achtige, introverte exploratie van verdriet, reddeloosheid en de behoefte aan wraak zou zijn toegepast, werkelijk waarde hebben kunnen hebben, en zou Nicolas Cage eindelijk weer eens hebben kunnen laten zien dat hij echt kan acteren. De Cage-versie waarbij hij op de automatische piloot er ofwel op los schreeuwt, ofwel serieus en verveeld kijkt, hebben we nu wel gezien.

Bart Rietvink

‘Tokarev’ verschijnt donderdag 26 februari 2015 op DVD en blu-ray.