Transylmania (2009)

Regie: David Hillenbrand, Scott Hillenbrand | 92 minuten | horror, komedie | Acteurs: Oren Skoog, Worm Miller, Patrick Casey, Jennifer Lyons, Tony Denman, Patrick Cavanaugh, Paul H. Kim, David Steinberg, Natalie Garza, Nicole Garza, Musetta Vander, James DeBello, Irena A. Hoffman, Claudiu Trandafir, Radu Andrei Daniel

Het basisconcept achter ‘Transylmania’ is simpel: de botergeile student Rusty en zijn al even oppervlakkige vriendenkring zakken af naar Transylvanië voor een semester vol orgieën met Oost-Europese schoonheden, drank en verdovende middelen. Maar uiteraard is dit deel van Roemenië het epicentrum van vampieractiviteit, wat het schooluitje een nogal scherp randje geeft. Zeker als blijkt dat Rusty als twee druppels water lijkt op de gevreesde Roemeense vampiergraaf Radu.

Het zal niet verbazen dat de bovenstaande verhaallijn voldoende voer biedt voor een persiflage op het aloude vampiergenre. Hitsige vampierchiks, stoere en in strak leer gestoken vrouwelijke vampierjagers, een Roemeense schone met een flinke bochel, een lilliputterversie van Dr. Frankenstein, boosaardige geesten, slechte Roemeense accenten en een spervuur aan plas- poep- en puberale seksgrappen, het zijn allemaal elementen die de revue passeren in deze zoveelste poging om het horrorgenre stevig op de hak te nemen. Helaas lukt dit maar ten dele en verliest ‘Transylmania’ zichzelf te snel en te vaak in typische collegehumor. In het eerste kwartier krijg je al een tussen een laptop geklapte penis, een extreem winderig duo paarden en een scène waarin grote hoeveelheden softdrugs anaal worden ingebracht achter de kiezen. Dan weet je eigenlijk al wel met wat voor soort type film je als kijker van doen hebt. Een door C-acteurs bevolkte tienerprent die voor een appel en een staak is gemaakt. Dat hoeft op zich niet zo’n probleem te zijn als de film in ieder geval grappig en origineel is. En daar wringt bij ‘Transylmania’ de schoen.

Tegenover een handvol geslaagde grappen en scènes (de pijl in het been van een zelfverklaarde vampierjager) staan talloze flauwe, puberale, uitgekauwde en vaak zelfs pijnlijk slechte kwinkslagen die slechts bij weinig kijkers een gulle lach op het gezicht zullen toveren. Bovendien wordt op de hoes wat schreeuwerig aangekondigd dat we van doen hebben met de ongecensureerde versie, een waarschuwing die suggereert dat de film toch wat brute slachtpartijen of overige horrorelementen bevat. Niet is minder waar: de waarschuwing lijkt vooral te slaan op het onfunctionele naakt dat zo nu en dan voorbijkomt.

Eigenlijk bevat ‘Transylmania’ maar bitter weinig elementen die een kijkbeurt rechtvaardigen, tenzij je brood ziet in excentrieke lilliputters met hoge stemmetjes, bordkartonnen en lijpe vampiers of voorgekauwde, campy tienerhumor. Alleen als je in een extreem melige of jolige bui bent, is dit dubieuze stukje filmische pulp een kijkbeurt waard. Wie op zoek is naar een écht vermakelijke horrorkomedie kan beter zijn tanden zetten in wat waardigere vertegenwoordigers van het genre zoals ‘Zombieland’ of ‘Doghouse’.

Frank Heinen