Treasure Island Kids: The Mystery of Treasure Island – Schateiland 3 – Het Mysterie van Schateiland (2004)

Regie: Gavin Scott | 82 minuten | avontuur, familie | Acteurs: Keith Adams, Beth Allen, Jack Hurst, Katherine Kennard, Joel Tobeck, Devon Wood    

De stemming in het vakantiekamp op het idyllische eiland is behoorlijk in mineur: boogschieten gaat niet goed, zingen gaat alleen nog maar vals, uitvindingen dreigen te mislukken en er wordt onderling flink geruzied. Maar dan slaat als bij toverslag de meter volkomen de andere kant uit en alles lijkt op een bijna bovennatuurlijke manier te lukken.

Dit vermoeden blijkt te kloppen. In de bossen bevindt zich opeens een groot beeld dat boos of vrolijk reageert op wat de pubers doen en bijvoorbeeld de aarde laat schudden als ze niet willen geloven dat het een godenbeeld is. De veroorzaker blijkt niet het beeld zelf te zijn, maar een buitenaards wezen dat zijn opleiding over kennis van de aarde en de aardbewoners probeert af te ronden en via het beeld communiceert met mensen communiceert. Het is een soort nijlpaardje luisterend naar de naam ‘Obi’ en in het bezit van schattig vliegend schoteltje. Na eerst onderling flink gebakkeleid te hebben, slaan de bewoners van het vakantiekamp de handen ineen om Obi uit handen van de wrede Dr. Phillman (Katherine Kennard) te houden en vervolgens naar zijn buitenaardse huis te laten gaan. Gaat ze dit lukken ondanks de martelpraktijken en andere agressieve methodes van Dr. Phillman en haar helpers?

Hoe de makers zo’n hoop onzin bij elkaar verzonnen krijgen, is eigenlijk wel knap, maar ook een tikkeltje vermoeiend. Ze hebben uit flink wat films ideeën gehaald en daar vervolgens een raar soort hutspot van gemaakt die beslist niet smakelijk is, maar het product van eerstejaars studenten die net op kamers zijn gaan wonen. Om ook maar een van de ‘geciteerde’ films op te noemen, zou in dit geval een belediging zijn voor het origineel. Er zijn op hol geslagen tienermeisjes die als een soort zombies het godenbeeld aanbidden en er niet voor terugschrikken om degenen die hun op dat vreemde gedrag willen aanspreken en masse aan te vallen. Dit religieus fanatisme laten ze echter even gemakkelijk weer varen als het is opgekomen. Er is een ‘mad scientist’ die alleen maar geïnteresseerd lijkt te zijn in het schudden van haar, inderdaad prachtige, haardos en die paradeert in een leren broek met dito laarzen, maar die van geen enkel wetenschappelijk inzicht verdacht kan worden. En zo gaat het maar door. Droefenis ten top.

Diana Tjin-A Cheong