True Noon – Qiyami roz (2009)

Regie: Nosir Saidov | 83 minuten | drama | Acteurs: Yuriy Nazarov, Nasriddin Nuriddinov, Nasiba Sharipova, Shodi Soleh

Het landschap van Tadzjikistan kenmerkt zich door een prachtig berglandschap met mooie dalen waarin zich oude dorpjes bevinden die duidelijk wijzen op een verleden waaronder het land nog onder het Sovjetregime viel, mede door de woningen waar in boekenkasten nog menig icoon staat. Op zijn eigen manier prachtig vervallen dorpjes waar geitenhoeders nog steeds aan de orde van de dag zijn. Tadzjikistan ligt ineengeklemd tussen Kirgizië, Oezbekistan en China en kent daardoor een nogal instabiele politiek. Regisseur Nosir Saidov neemt deze onzekerheid als uitgangspunt en vertelt een verhaal over een dorp dat door een politieke beslissing van de één op de andere dag in tweeën wordt verdeeld. Midden door het dorp komt een hek van prikkeldraad te staan en aan weerszijden worden landmijnen gelegd om de grenszone vrij van mensen te houden.

Nilufar gaat trouwen met Aziz, maar door de plotselinge versperring wordt dit nog een heel lastig probleem. Nilufar werkt als stagiaire bij het weerstation van Kirill Ivanovich, een halve Rus die zijn vrouw al lang niet heeft gezien. Zijn plan is dan ook om na de bruiloft het weerstation over te dragen aan Nilufar en Aziz om vervolgens naar Rusland terug te keren. Één vraag rest: kan de bruiloft doorgaan? Het verhaal focust zich vooral op de familie van Nilufar en hoe ze zich voorbereiden op de komende trouwerij. Soms flauwe, koddige humor van familiesituaties is moeilijk te vermijden, maar gelukkig kiest de regisseur voor een redelijk neutrale aanpak en laat hij te oubollige situaties achterwege. Het filmen op zich doet meerdere malen wel erg denken aan de oude Sovjetcinema (productiebedrijf Mosfilm), maar geeft daardoor ook een mooie authentieke sfeer. Het is alsof de tijd in Beneden- en Boven-Safedobi heeft stilgestaan.

Hoewel het uitgangspunt van Saidov goed is, mankeert er nogal wat aan de uitvoering. Nooit wordt het duidelijk waarom de grens er komt, en hoewel dit ongetwijfeld de bedoeling van de filmmaker zal zijn mist er wel een groot deel van het verhaal. De grens is ook niet echt overtuigend, een plank hout ertegen en er valt zo overheen te springen (de mijnen worden pas later neergelegd, daarna wordt het wel wat lastiger). Van films uit de oude Sovjetstaten verwacht je dat veel aandacht voor de ontwikkeling van het individu en diens karakter wordt besteed, en dat komt in ‘True Noon’ helaas niet helemaal uit de verf. Erg goed leer je de verschillende personages nooit kennen en de vaak zo geapprecieerde identificatie is dan ook zo goed als afwezig. Dit neemt allemaal niet weg dat het een rustige aandoenlijke en soms ook mooie film is die de aandacht wil vestigen op de onzekere situatie van het land. ‘True Noon’ is dan misschien geen meesterwerk, het is wel een mooi portret over het gevaar van politieke instabiliteit en de metafoor dat liefde geen grenzen kent.

Meinte van Egmond

Waardering: 3