Truffe (2008)
Regie: Kim Nguyen | 75 minuten | drama, horror, komedie, science fiction | Acteurs: Céline Bonnier, Roy Dupuis, Pierre Lebeau, Danielle Proulx, Jean-Nicolas Verreault, Michèle Richard, Karim Bourara, Jean-Robert Bourdage, Jean Lapointe
‘Truffe’ is eigenlijk een film over twee geliefden die moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen, maar desondanks op karakter en liefdeskracht doorzetten. De dingen die gebeuren zijn een test die hun liefde sterker maakt dan wel kapot. Het is ook een aanklacht tegen de geestdodende invloed van het consumptieve denken in de moderne consumptiemaatschappij, waarin door massaproductie alle liefde en creativiteit verloren gaat in fabrieken die vooral aan ‘quota’ doen. Het geheel is gegoten in een science fiction jasje met (buitenaardse?) monstertjes en wat zwarte humor.
Mooi zwart-wit geschoten ook, leuke hoofdpersonages, die ook kunnen acteren en een aardige opbouw in het begin. Totdat de eerste bontkraagjes ten tonele verschijnen. Dit blijken kleine monstertjes die eruit zien als groot uitgevallen rupsen van bont, met een klein mondje met scherpe tandjes. De kijker wordt geconfronteerd met een vraag, die luidt: moet dit eng zijn, of leuk? Het is geen van beide, helaas. De monstertjes zijn te nep om serieus te nemen en de film is te serieus om echt grappig te zijn. En zo doden de monstertjes naast een aantal personages ook vooral de kracht van de film.
Het is een raadsel waarom scenariste/regisseuse Kim Nguyen voor deze vorm heeft gekozen. Was de film maar een soort ‘Delicatessen’ (1991) geworden, die sfeer heeft het een beetje in het begin, vooral wanneer de ouders worden geïntroduceerd, in een droogkomische, sterke scène. Alle gedoe rond de truffels is tot dan toe ook nog interessant en vermakelijk en op een prettige manier vaag. Want je komt er eigenlijk niet goed achter waarom die truffels nu zo bijzonder zijn en toch gaat iedereen er helemaal voor. Het voelt een beetje vervreemdend, maar dat is sterk, omdat het de absurdistische lading dekt. Dat absurdistische komt ook nog terug in vormgeving, zoals die grote koelkasten waar truffelvertegenwoordigers mee moeten sjouwen. Prima. Toch gaat die vaagheid storen en dat komt weer door die monstertjes. Want het blijft onduidelijk of ze nu grappig bedoeld zin of niet. Waar ze vandaan komen en waarom ze hier zijn wordt ook al niet duidelijk. Ze blijken klassieke parasieten en hebben zelfs een paar mensachtige androïds gemaakt die ze besturen, maar blijken zelf ook door iets bestuurd te worden, maar door wie of wat blijft in het midden.
Er worden veel lijnen uitgezet, die niet helder worden uitgewerkt of afgemaakt. Er wordt ook wat te weinig tijd voor genomen, 75 minuten maar, echt te kort, als Nguyen het verder ook niet meer wist. De film opent, zoals gezegd sterk, waarbij de keuze voor zwart-wit goed uitpakt voor de sfeer. Dat de film ontspoort, komt dus door een te matig uitgewerkt script, waarbij vorm en inhoud niet in balans zijn, elkaar niet versterken, maar onderuit halen. De grootste boosdoeners hierin zijn toch die stompzinnige monstertjes, die niet grappig zijn en te nep om op enige andere manier indruk te maken. Het zal de makers dan wellicht om de maatschappij kritische boodschap te doen zijn geweest, maar die moet je dan beter verpakken. Want op deze manier schiet je je doel uiteindelijk toch voorbij.
Arjen Dijkstra