Tu dors Nicole (2014)

Regie: Stéphane Lafleur | 93 minuten | komedie, drama | Acteurs: Julianne Côté, Pierre-Luc Lafontaine, Luc Senay, Anne-Renée Duhaime, Mark Barakat, Catherine St-Laurent, Marc-André Grondin, Francis La Haye, Simon Larouche, Evelyne Bonvin, Godefroy Reding, Alexis Lefebvre, Serge Patry, Denise Dubois, Bill Corday

Lamlendig, lamlendiger, lamlendigst. Dat zijn de woorden die je te binnenschieten wanneer je in het komisch drama ‘Tu dors Nicole’ kennismaakt met het 22-jarige titelpersonage. Het is hartje zomer in het Canadese Quebec, de ouders van Nicole zijn op vakantie en ze heeft het ouderlijk huis voor zich alleen. In theorie dan toch. In praktijk duikt haar 10 jaar oudere broer op om met zijn indierockband te repeteren. Ook Nicole’s vriendin Veronique loopt de deur plat, vooral omdat de nieuwe drummer van de band zo’n leuke gast is.

De meiden (en de band) slijten hun zomerse dagen in een comateuze verveling. Nicole heeft een baantje in een distributiecentrum voor tweedehands kleding, Veronique heeft een soort kantoorfunctie in een soort kantoor. Daarnaast dobberen ze wat in het zwembad in de tuin of drinken een biertje op het terras. In een kortstondige opwelling van energie spelen ze een rondje midgetgolf bij de plaatselijke midgetgolfclub. Om uiteindelijk aan al die verveling te ontsnappen boeken de vriendinnen een vakantie naar IJsland en leren ze een paar woorden IJslands. Zoals het IJslandse woord voor stofzuigen, al zijn ze niet van plan in IJsland te gaan stofzuigen.

Nicole en Veronique zijn het soort wezenloze jongeren zoals we die we vooral in de Zuid-Amerikaanse cinema tegenkomen. Het zijn jongvolwassenen die op een metaforisch station wachten op de trein die hen naar het echte leven brengt. Energieke jongeren die hun energie nergens kwijt kunnen en dan mentaal imploderen. Het resultaat is lamlendigheid en, zoals bij Nicole, slapeloosheid en een chronisch slecht humeur. Dat slechte humeur richt zich dan uiteindelijk op haar omgeving.

Hoewel ‘Tu dors Nicole’ een vertrouwd pad bewandelt, is de film alleszins de moeite waard. De zwart-witte beelden en de statische shots verlenen hem een tijdloos karakter. Er zit veel humor in, zowel in de gortdroge dialogen als in de speelse en creatieve visuals. Dat Nicole prima wordt vertolkt door Julianne Côté (type Shailene Woodley) is ook al een plus.

De grootste charme van ‘Tu dors Nicole’ zit in de semi-surrealistische omgeving. Het dorp waarin Nicole woont is een universum op zich, met zijn stille uitgestorven straten, zijn merkwaardige fietsenstalling en zijn even merkwaardige nachtbrakers. En dan is er ook nog Martin, een vroegoud jongetje met een onverwacht welluidende stem.

De buitenissige elementen en het gebrek aan actie en plot maken ‘Tu dors Nicole’ minder geschikt voor de mainstreamliefhebber. De fijnproever wordt vergast op anderhalf uur humor, fraaie visuals en een uitgelezen keuze aan IJslandse woorden. Maar wat vooral zal bijblijven is de lichtelijk verontrustende onderstroom en een hoofdpersonage dat in al haar chagrijn toch best aandoenlijk is.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 6 augustus 2015