Tussen 10 en 12 (2014)

Regie: Peter Hoogendoorn | 70 minuten | drama | Acteurs: Elise van ’t Laar, Ko Zandvliet, Nasrdin Dchar, Cynthia Abma, Raymond Thiry, Olga Louzgina

Van alle dingen die er in het takenpakket van een politieagent horen, is het brengen van slecht nieuws er toch wel een waarvoor je niets dan bewondering kunt opbrengen. Naar een adres gaan om dan met één mededeling het leven van de betrokkenen ingrijpend te wijzigen; dat moet nogal wat van je vergen. In ‘Tussen 10 en 12’ volgen we twee agenten (gespeeld door Nasrdin Dchar en Cynthia Abma) bij deze moeilijke opdracht. Er is een meisje omgekomen bij een auto-ongeluk in België en haar familie moet ingelicht worden.

Dit speelfilmdebuut van Peter Hoogendoorn is persoonlijker dan je op grond van de beelden zou verwachten, de filmmaker put namelijk uit eigen ervaringen. Maar in ‘Tussen 10 en 12’ blijft de camera vaak op afstand, de kaders zijn strak en de emoties zijn verstopt onder een dikke laag zelfbeheersing. En als die zelfbeheersing afbrokkelt, gebeurt dat buiten beeld, zoals wanneer Mike (Ko Zandvliet) – de broer van het overleden meisje en de eerste die het hoort – een keukenkastje vernielt. Maar misschien is het wel onmacht om verdriet te tonen.

Een slecht nieuwsbericht als dit vertel je natuurlijk niet per telefoon, dus moeten Mikes ouders ook persoonlijk op de hoogte gebracht worden. ‘Tussen 10 en 12’ gaat daarom van het huis waar Mike met zijn ouders, en zusje, woont, naar het werk van Mikes vader Gerard (Raymond Thiry). Net als Mike wordt ook zijn personage op kalme wijze geïntroduceerd bij de kijker. We zien hem overleggen met zijn collega’s en een paar telefoongesprekken voeren (waardoor je toch stiekem steeds het idee krijgt dat het vreselijke nieuws per telefoon zal worden meegedeeld). Er wordt een tipje van de sluier van de vader-zoonrelatie opgelicht als hij de agenten in zijn vizier krijgt. En dan is het op zoek naar de moeder, Irina (Olga Louzgina).

Dat (grotendeels) afwezig blijven van tranen maakt ‘Tussen 10 en 12’ juist sterker. Net als Mikes vriendinnetje Katja (een erg sterke Elise van ’t Laar), die eigenlijk onbedoeld bij deze situatie betrokken raakt, kennen wij het slachtoffer niet en weten we amper iets van het gezin. Hoe ze leven, hoe ze met elkaar omgaan. Het voelt verkeerd om hier getuige van te mogen zijn, het is te intiem, ondanks het ontbreken van wanhopige kreten en andere merkbare vormen van verdriet. Daarom voel je nog het meest met haar mee, dankzij haar subtiel in beeld gebrachte gevoelens van ongemak, zoals op het toilet van de kapper. Hartverscheurend.

Als er een dierbare sterft, of er is een andere ingrijpende gebeurtenis in je leven, kun je je erover verbazen dat het leven gewoon doorgaat. Dat er mensen zijn die zich over de meest alledaagse dingen druk kunnen maken. Sterker nog: dat je zelf in staat blijkt te zijn nog gewone dingen te doen. ’Tussen 10 en 12’ brengt dit haarfijn in beeld, niet alleen door het contrast dat de omgeving biedt, maar ook door de familie te laten zien in de periode voor en na de berichtgeving. Mooie, fijnzinnige film met een beeldschoon en alleszins bevredigend eindshot.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 26 maart 2015