Villa Amalia (2009)

Regie: Benoît Jacquot | 91 minuten | drama | Acteurs: Isabelle Huppert, Jean-Hugues Anglade, Xavier Beauvois, Maya Sansa, Clara Bindi, Viviana Aliberti, Michelle Marquais, Peter Arens, Ignazio Oliva, Jean-Pierre Gos, Jean-Michel Portal, Maurice Bernart, Jean Coulon, Massato, Florence d’Azémar

‘Villa Amalia’ opent met beelden van Parijs waarin Ann (Isabelle Huppert) in het donker, tijdens een hevige regenbui, een andere auto achtervolgt. Als die auto stopt, stapt een man uit. Het is haar partner Thomas (Xavier Beauvois), met wie ze al lang samenwoont. Deze belt aan en wordt kennelijk verwacht. Als de deur opent omhelst een vrouw hem en kust hem innig. Thomas heeft dus een minnares. Terwijl ze nog versteend staat toe te kijken wordt ze door een man op de schouder getikt met de vraag of ze soms staat te spioneren. Het is Georges (Jean-Hugues Anglade), een jeugdvriendje van vroeger, toen ze nog in Bretagne woonde. Hij heeft haar onmiddellijk herkend, maar haar herinneringen aan hem laten haar aanvankelijk in de steek. De toevallige ontmoeting met Georges zal een allesbepalende rol spelen in haar verdere leven. Ann vertelt hem waarom zij daar staat, maar wil er niet over praten. Zij blijft uiterst afstandelijk.

Georges en Ann vertellen elkaar op straat wat faits divers over hun leven. Ann houdt de boot af en weigert bruusk een verzoek om een kopje koffie te gaan drinken. Zij heeft dan al mentaal het besluit genomen de relatie met Thomas te verbreken. Ergens diep in haar sluimert latente ontevredenheid met haar bestaan. Zij gaat toch met Georges praten en wil hem uitsluitend instrumenteel als een soort klankbord gebruiken. Als zij diep in de nacht thuiskomt, deelt zij haar inmiddels thuisgekomen Thomas koeltjes mee dat de relatie afgelopen is en dat hij zal moeten vertrekken. Zij wil een totale breuk met haar huidige leven tot stand brengen en zet haar luxe appartement te koop. Alles inclusief meubels, haar kostbare vleugel moet op de kortst mogelijke termijn worden verkocht. De breuk met het verleden moet totaal zijn en zij is bereid elke consequentie daarvan zonder voorbehoud te accepteren. Haar partner Thomas wordt van dit alles niet verder op de hoogte gebracht.

Ann is een succesvol concertpianiste, maar zegt als onderdeel van haar breuk met haar huidige leven alle toegezegde concerten af. Georges wordt door haar ingezet als gemachtigde om haar geld te beheren. Uiteindelijk begint Ann met niet meer dan een weekendtas en wat kleren (plus een hoop contanten) aan een reis met een dan nog onbekende bestemming.

Het filmverhaal volgt Ann op haar reis. Haar breuk met het verleden is totaal, zij werpt onderweg diverse malen letterlijk haar oude kleren weg, wisselt ingrijpend van uiterlijk en kapsel en ondergaat een metamorfose. De zoektocht naar een nieuwe identiteit continueert. We volgen haar tijdens die zoektocht en zij grossiert in reis- en andere ervaringen. Die ervaringen volgen elkaar in hoog tempo op maar blijven voor de toeschouwer tamelijk fragmentarisch. Ontmoetingen worden nauwelijks uitgediept. Ann komt tijdens deze reis tot een soort van innerlijke rust en belandt uiteindelijk bij een oude Italiaanse Villa, droomachtig en paradijselijk gelegen met uitzicht op zee. De reis naar deze Villa Amalia, vooral het deel waarin zij in Italië verblijft, kent schitterende locaties en is vanuit cinematografisch oogpunt gezien fraai verfilmd. De camera zit de acteurs bijna voortdurend dicht op de huid, maar omdat Ann weinig van zich zelf blootgeeft, blijft het tegelijkertijd lastig wat haar nu eigenlijk precies beweegt om haar oude identiteit zo nadrukkelijk te willen wissen.

Het verhaal geeft aanwijzingen dat het overlijden van een broertje grote invloed heeft, terwijl ook de relatie met de moeder en de vader die vroeg uit haar leven verdween moeizaam is geweest. De film geeft de kijker hier geen rechtstreeks antwoord, de kijker moet zelf naar haar beweegredenen gissen. In de ontwikkelingen ligt de nadruk op het vertellen via sterke beeldtaal. Symboliek is sterk vertegenwoordigd, de verhaallijn wat minder toegankelijk. De dialogen zijn beperkt en het verhaal ontwikkelt zich – mede door de wijze van monteren – wat schoksgewijs en in een tamelijk traag tempo. Daarmee dreigt de aandacht meer gevangen te worden door de op zich fraaie beelden. De vorm lijkt de inhoud te overstijgen, het verhaal kabbelt rustig voort zonder al te veel dramatiek waardoor de spanningsboog bij tijden aan de lage kant is. Isabelle Huppert acteert sterk, dergelijke personages zijn haar op het lijf geschreven. Zij is geheimzinnig als vanouds, maar ook onaantastbaar én berekenend. De manier waarop zij alles achter zich laat, haar foto’s en cd’s verbrandt en haar verbinding met haar oude wereld verbreekt door haar mobieltje weg te gooien is sterk getroffen. Al die twijfels én vastberaden zoektocht zijn overtuigend verbeeld, op juiste wijze ondersteund door de muziek die de vervreemdende sfeer van het verhaal versterkt. Voor de fans van Isabelle Huppert genoeg reden om deze film te gaan zien.

Rob Veerman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 21 januari 2010