Village of the Damned (1995)

Regie: John Carpenter | 89 minuten | science fiction, horror | Acteurs: Christopher Reeve, Kirstie Alley, Linda Kozlowski, Michael Paré, Meredith Salenger, Mark Hamill, Pippa Pearthree, Peter Jason, Constance Forslund, Karen Kahn, Thomas Dekker, Lindsey Haun, Cody Dorkin, Trishalee Hardy, Jessye Quarry, Adam Robbins, Chelsea DeRidder Simms, Renee Rene Simms, Danielle Keaton, Hillary Harvey, Bradley Wilhelm, Jennifer Wilhelm, George Buck Flower, Squire Fridell, Darryl Jones, Ed Corbett, Ross Martineau, Skip Richardson, Tony Haney, Sharon Iwai, Robert Lewis Bush

Deze ‘Village of the Damned’ uit 1995 is een remake van de Britse gelijknamige film uit 1960. Kenmerkte het origineel zich door een ingehouden aanpak, in deze remake is gekozen om het een en ander meer explicieter in beeld te brengen. Naast de overeenkomsten die deze film met het origineel heeft, vallen daardoor de verschillen des te meer op. In nadelige zin dan wel te verstaan, maar ook los daarvan is het de vraag of de gekozen aanpak van deze remake wel bijzonder ten goede komt aan de spanning en horror die in ‘Village of the Damned’ opgeroepen wordt.

De eerste voorbodes van het naderend onheil dienen zich direct aan in de vorm van de mistwolk die langs diverse huizen zweeft en het dromerige gefluister dat daarbij te horen is. En de na de black-out geboren kinderen blijken al snel over vreemde fysieke en mentale eigenschappen te beschikken. Voor de kijker is snel duidelijk dat de kinderen niet helemaal menselijk zijn. Jammer genoeg is ervoor gekozen om de afwijkende aard van de kinderen wel erg sterk aan te zetten. Hun onnatuurlijke loop, hun lichtgevende en beurtelings groene, rode, witte ogen waarmee ze hun mentale gaven aanwenden en waar zelfs lichtflitsen uit kunnen schieten, hun van het begin af aan al te grote vijandigheid tegenover de overige dorpsbewoners en tal van andere signalen…

Regisseur Carpenter lijkt er daarbij geen genoeg van te krijgen om door middel van verbale en non-verbale signalen de kijker er steeds maar weer op te wijzen dat er wat vreemds met de kinderen aan de hand is. Maar we hebben echt wel snel genoeg in de gaten dat deze kinderen een slechts deels menselijke aard hebben en we kunnen als gevolg daarvan ook echt wel beredeneren dat ze van deels buitenaardse afkomst zijn. De zich steeds maar weer herhalende overmaat aan deels overdreven overkomende aanwijzingen gaat na verloop van tijd dan ook vooral vervelen tot tenslotte het gepraat van de leidster van de kinderen over ‘… survival….we shall dominate you…we shall form new colonies….’ geen toegevoegde waarde meer heeft en de kinderen niet meer zozeer als bedreigend, maar vooral als enkel nog irritant overkomen. Daarnaast blijkt merkwaardig en ongeloofwaardig genoeg een van de kinderen, ondanks de door de leidster van de kinderen gedane uitspraak dat ‘emotion is irrelevant, it is not our nature’, toch tot medelijden in staat en moet Carpenter dan zelfs ook nog zonodig het buitenaardse uiterlijk van een van de doodgeboren kinderen uitgebreid in beeld brengen. Dit heeft vooral een averechts effect en ondermijnt de geloofwaardigheid van het hele gebeuren.

Een verklaring voor de verschillen tussen het alien-uiterlijk van het doodgeboren buitenaards kind met het mensachtig uiterlijk van de overige buitenaardse kinderen wordt niet gegeven en roept tevens vooral de vraag op waarom een buitenaardse levensvorm de aarde als een kolonie voor hun nageslacht zou kiezen. Een duidelijk andere aanpak dus dan die van het origineel uit 1960, en vergelijkingen tussen de twee films liggen dan ook voor de hand. Lukt het Carpenter om, net als in het origineel, een dreigende sfeer te bereiken in zijn versie? Jawel, tot op zekere hoogte, maar ten opzichte van het origineel wordt in deze remake alles teveel benadrukt, al te zeer en te frequent naar voren gebracht. En jammer genoeg is dit een van de redenen dat de subtiele beklemmende dreiging die in de film uit 1960 zo voelbaar aanwezig is, en die juist tot stand komt door de ingehouden aanpak ervan, in deze remake helaas niet wordt bereikt.

Ook heeft Carpenter ervoor gekozen in ‘Village of the Damned’ om de taferelen waarmee de kinderen hun slachtoffers maken expliciet in beeld te brengen. In beeld gebrachte zelfmoorden, verbrande slachtoffers, exploderende auto’s, een neerstortende helikopter tot zelfs slachtingen door schietpartijen tussen politie-agenten en soldaten aan toe. Wat dit betreft passen deze beelden bij het meer expliciete karakter van deze film, maar is het nu werkelijk nodig om dit de kijker voor te schotelen? Niet echt, nee. De liefhebbers van grafische taferelen zullen het een en ander waarschijnlijk wel kunnen waarderen, maar de horror wordt er in deze film niet in noemenswaardige mate door vergroot. De diverse gewelddadige beelden komen herhaaldelijk te geforceerd en ook overbodig over, waarbij het daarnaast vooral te betreuren is dat het ook nu deze taferelen zijn die ten koste gaan van de psychologische horror die in het origineel des te meer aanwezig is.

Al met al is ‘Village of the Damned’ vooral geschikt voor diegenen die geen moeite hebben met een overmaat aan aanwijzingen, voor de liefhebbers van het meer expliciete materiaal en voor diegenen die het origineel niet hebben gezien. De kijkers die het origineel echter wel kennen en degenen die de voorkeur geven aan griezelfilms waarin het een en ander ook aan de verbeelding van de kijker wordt overgelaten, zullen echter concluderen dat ‘Village of the Damned’ een op sommige punten enigszins aardige remake is, maar ook niet veel meer dan dat.

Frans Buitendijk

Waardering: 2.5