Vliegen naar de maan – Fly Me to the Moon (2008)

Regie: Ben Stassen | 85 minuten | animatie, avontuur, familie | Nederlandse stemmencast: Britt Vanderborght, Walter Baele, Govert Deploige, Mieke Bouve, Herbert Bruynseels, Vic De Wachter, Sven De Ridder, Muriel Bats

Nat (Thieme Vandeput) heeft al ontelbare keren van zijn opa (Jef Demedts) het verhaal gehoord hoe deze aan boord was van Amelia Earharts vliegtuig tijdens haar Trans-Atlantische vlucht. Ondanks dat hij maar een kleine vlieg is, heeft hij er persoonlijk voor gezorgd dat de beroemde pilote niet is neergestort, maar de risicovolle tocht succesvol heeft volbracht. Een tocht naar de maan zat er echter niet in. Op het moment dat hij instapt in de capsule waarmee een aap de ruimte wordt ingeschoten, wordt hij bruut neergeslagen als een lastige vlieg. Nat wil net als zijn opa een groot avontuur beleven. Als de Amerikanen voor de eerste keer een bemande raket, de ‘Apollo 11’, lanceren met als doel een landing op de maan, moet hij daar gewoon bij zijn. Samen met zijn vriendjes I.Q. (Emiel Claes) en Scooter (Britt Vanderborght) ziet hij kans aan boord van de raket te komen en zelfs naar de maan te vliegen. Het thuisfront is erg ongerust, maar ook trots. Niets lijkt een heldenverhaal in de weg te staan, maar het is de tijd van de Koude Oorlog en ook Russische vliegen blijken niet te vertrouwen.

Deze animatiefilm roept gemengde gevoelens op. Het verhaal is erg rommelig met onbegrijpelijke zijsprongen en uitweidingen die voor een volwassene qua logica al nauwelijks te volgen zijn, laat staan voor de kleintjes voor wie de film is bedoeld. Misschien dat ze daar in hun onschuld moeiteloos overheen stappen, maar zelfs voor de jongste kinderen, voor wie een rare gedachtekronkel niet altijd een obstakel voor kijkplezier hoeft te zijn, zal de 3D animatie op een gegeven moment zijn aantrekkelijkheid verliezen bij zoveel willekeurig gerangschikte scènes en avonturen. Grappig is de film nergens, spannend evenmin en de ontroerende scènes zijn soms letterlijk slaapverwekkend. De technische uitvoering is oogstrelend, maar ook vermoeiend. Een half uur kijken gaat nog prima en het verrassingseffect dwingt ook precies zolang ademloze bewondering af voor zoveel technisch vernuft, maar daarna lijken de gaten in het verhaal steeds groter te worden, de slechte teksten gaan steeds meer irriteren en uiteindelijk gaat zelfs die schitterende animatietechniek tegenstaan.

Daar komt bij dat ook de bril waarmee je noodgedwongen de film moet bekijken een soort ‘one-size-fits-all’ is. Als je niet oppast, ben je uit pure verveling meer aan het sleutelen aan wat na verloop van tijd gerust een marteltuig genoemd mag worden dan dat je nog zin hebt om moeite te doen om het warrige verhaal te volgen. Maar misschien worden zo wel kleine uitvindertjes geïnspireerd tot een beter ontwerp en dient deze hele onderneming alsnog een onvoorzien maar nuttig doel.

Diana Tjin-A Cheong

Waardering: 2

Bioscooprelease: 4 september 2008