Voor een paar knikkers meer (2006)
Regie: Jelmar Hufen | 11 minuten | familie, korte film | Acteurs: Tom Schild, Pauline Winckel, Ruben van den Besselaar, Aidan Vernee, Merijn van Heiningen, Rob Prenger, Edo Brunner, Jack Wouterse, Bracha van Doesburgh, Halina Reijn, Victor Löw
Met een vette knipoog naar spaghettiwesterns als die uit de “Dollar”-trilogie van Sergio Leone heeft Nederlandse filmmaker Jelmar Hufen een enorm leuke korte film gemaakt. Muziek en cinematografie, zoals de vele close ups van de hoofdrolspelers, geven precies die sfeer weer uit de films waarmee Clint Eastwood geschiedenis maakte. In ‘Voor een paar knikkers meer’ zijn het echter geen stoere cowboys in het broeierige Westen, maar vier kinderen in een doorsnee Nederlandse stad (Utrecht) die de hoofdrol spelen. Na de (bijzonder mooie) openingsanimatie volgt een van de mooiste scènes, hoewel de film een aaneenschakeling van prachtig gefotografeerde beelden is. De overwinning van het potje knikkeren is fantastisch, met een knap opgebouwde spanning, in beeld gebracht. Het fijne gevoel duurt echter niet lang, maar slaat al gauw om in afschuw, wanneer de vier sympathieke kinderen worden weggejaagd uit hun speeltuin door een paar dronken heerschappen. Deze twee karakters worden perfect angstaanjagend en weerzinwekkend neergezet door Edo Brunner en Rob Prenger.
Het zit de kids niet mee, want wanneer zij ieder om hulp gaan vragen bij hun respectievelijke ouders, krijgen zij niet de gewenste aandacht. Één moeder is te druk en te moe van haar lange dag werken, één vader hoort alleen zichzelf praten, een ander echtpaar maakt alleen maar ruzie en weer een andere ouder toont haar aanwezigheid alleen via een geschreven briefje aan haar zoon. Is het zo erg gesteld met de ouders van tegenwoordig? De kinderen blijken gelukkig nog een oplossing achter de hand te hebben: ze roepen de hulp in van een geheimzinnige, maar ook “gevaarlijke” jongen. Deze jongen drinkt koffie (zwart!), en blijkt niet vies van enig vandalisme. De kinderen zien geen andere mogelijkheid dan al hun knikkers bij elkaar te leggen om zo de jongen over te halen.
In slechts tien minuten wordt de kijker een spannend en grappig verhaal voorgeschoteld, waarbij de slotscène zelfs iets magisch heeft. Duidelijk is dat Hufen, die niet alleen de regie op zich nam, maar ook verantwoordelijk was voor het verhaal, de productie en het editen, geen stiefkindjes heeft gemaakt bij het verdelen van zijn aandacht. Werkelijk alles ziet er verzorgd uit: decor, cinematografie, muziek… Daarbij komt nog dat de kinderen overtuigend acteren, niet geheel onbelangrijk en eveneens een prima verdienste van Hufen, die de jonge talenten prima heeft begeleid. Een bijzondere vermelding voor de muziek is zeker op zijn plaats. Maarten Spruijt heeft ervoor gezorgd dat de vet aangezette muziek, die net tegen het randje aan zit, nergens té wordt, maar de film alleen maar naar een hoger plan tilt. ‘Voor een paar knikkers meer’ liet in 2008 ‘Minoes’ achter zich als meest geselecteerde Nederlandse film ooit, de film werd voor maar liefst 125 filmfestivals in 46 landen geselecteerd. Ook behaalde de film een aantal internationale prijzen. Maar ook zonder deze mijlpalen mag Jelmar Hufen en iedereen die aan de film mee heeft gewerkt trots zijn op het resultaat.
Monica Meijer