Walk the Line (2005)
Regie: James Mangold | 137 minuten | drama, muziek | Acteurs: Joaquin Phoenix, Reese Witherspoon, Ginnifer Goodwin, Robert Patrick, Dallas Roberts, Dan John Miller, Larry Bagby, Shelby Lynne, Tyler Hilton, Waylon Malloy Payne, Shooter Jennings, Sandra Ellis Lafferty, Dan Beene, Clay Steakly, Jonathan Rice, Johnny Holiday, Ridge Canipe, Lucas Till, Carly Nahon, McGhee Monteith, Wyatt Entrekin, Hailey Anne Nelson, Kerris Dorsey, Delaney Marie Keefe, Victoria Hester
‘Walk the Line’ is een imponerende en af en toe aangrijpende film. De prestaties van de acteurs zijn ronduit voortreffelijk. Mocht je twijfelen aan Joaquin Phoenix als Johnny Cash: binnen de kortste keren heeft hij je ervan overtuigd dat hij bijna meer Johnny Cash is dan The Man in Black himself. Dat hij de agressieve en zelfdestructieve kant van een karakter overtuigend zou neerzetten, was wel te verwachten. Zulke rollen heeft hij eerder gespeeld. Maar dat hij de zachte en lieve aspecten van zijn personage even geloofwaardig overbrengt, is af en toe bijna een openbaring. Bovendien is het knap dat hij er toch één consistent karakter van weet te maken. Reese Witherspoon als June Carter doet met een fris en energiek optreden niet voor hem onder. Ook de chemie tussen hen beiden spat van het doek, hetgeen het liefdesverhaal geloofwaardig maakt.
Een ander groot pluspunt is de muziek, voortreffelijk geproduceerd door T Bone Burnett. Phoenix en Witherspoon zongen alles, na een lange en gedegen voorbereiding, zelf in. Okay, de stem van Phoenix heeft niet dat bijna magische van die van Cash, maar hij komt dicht in de buurt. Leuk is ook dat de rollen van bijvoorbeeld Elvis, Jerry Lee Lewis en Roy Orbison worden gespeeld door echte, eigentijdse zangers. Vooral Waylon Malloy Payne als Jerry Lee Lewis is erg grappig. Zo schetst de film ook een interessant tijdsbeeld.
‘Walk the Line’ is voor een groot deel zwaar op de hand. Dat is niet te vermijden, als je ziet wat voor ellende Cash allemaal meemaakt. Een vreselijke vader die hem tot op het bot kleineert, ook tijdens zijn grote successen, een jeugdtrauma vanwege een gezinstragedie en een drugsverslaving. Het verhaal is gebaseerd op de boeken Man in Black en Cash, the Autobiography, uiteraard geschreven door Cash zelf. Hij heeft de film zelf niet meer kunnen zien, maar keurde het script goed en was ook enthousiast over het casten van Phoenix.
Grootste minpunt van de film is de manier waarop bepaalde scènes worden verteld. Dramatische hoogtepunten worden zo overduidelijk aangekondigd, dat ze nauwelijks meer verrassen. De aanpak is soms die van een soap: eerst vertellen dat het eraan komt, dan het laten zien en dan nog eens vertellen dat het gebeurd is. Dat irriteert af en toe. En als een scène dramatisch bedoeld is, zul je dat als kijker weten ook. Een vreselijke, echtelijk ruzie is niet erg genoeg, aan het eind moeten ook nog even de kinderen getoond worden, die erom staan te huilen. Dit is jammer, want het doet afbraak aan de prestaties van de acteurs. Nadat zij met een paar blikken, woorden en handelingen een heel scala aan emoties hebben laten zien, moeten ze die ook nog eens gaan benoemen. Overbodig en doodzonde, maar de film is voor het overige zo goed, dat hij het kan hebben.
‘Walk the Line’ won drie Golden Globe Awards, vreemd genoeg in de categorie musical/comedy, voor best picture, best actor en best actress. Witherspoon werd ook door de US Screen Actors Guild gekozen als beste actrice en is net als Phoenix genomineerd voor een Oscar. Al met al laat de film een sterke, blijvende indruk achter. Phoenix is übercool, zoals iemand dat treffend uitdrukte, en Witherspoon sprankelt van het scherm. Alleen al daarom zeer de moeite waard om te gaan zien.
Hugo Visser
Waardering: 4
Bioscooprelease: 2 februari 2006