War and Peace (2007)
Regie: Robert Dornhelm, Brendan Donnison | 408 minuten | drama, oorlog, avontuur, romantiek | Acteurs: Alessio Boni, Clémence Poésy, Brenda Blethyn, Alexander Beyer, Malcolm McDowell, Hannelore Elsner, Ana Caterina Morariu, Ken Duken, Toni Bertorelli, Benjamin Sadler, Harry Prinz, Elodie Frenck, Violante Placido, Vladimir Illyn, Dimitry Isayev, Igor Kostolevsky, Pilar Abella Scali Delpeyrat, Frederic Gorny
Na verfilmingen met onder andere Audrey Hepburn (1956), een versie die acht uur in beslag nam (1967) en een met daarin Anthony Hopkins (1972), is er wederom een nieuwe versie van schrijver Leo Tolstoy’s ‘War and Peace’. De verfilming uit 2007 bevat geen beroemde kopstukken, maar deze ‘War and Peace’ mag er ook degelijk zijn.
‘War and Peace’ verhaalt over drie verschillende families in Rusland en in het bijzonder de familie Rostova. De miniserie begint vrolijk; met onder meer de achttiende verjaardag van Natasha Rostova (Clémence Poésy). Ze mijmert over wie de man van haar leven wordt en of degene een van haar gasten is die op het feest zal komen. Natasha vertrouwt haar dagdromen toe aan Sonia (Ana Caterina Morariu), haar beste vriendin. Sonia verzekert Natasha dat de ware zich vanzelf zal aandienen en ze hem herkent als het moment daar is. Sonia zelf is helemaal verknocht aan Natasha’s broer Nikolaj (Dmitri Isayev).
Onverwacht komt Pierre (Alexander Beyer), een van Natasha’s beste vrienden, ook op haar verjaardagsfeest. Pierre is na enkele jaren verblijf in Parijs voor studie terug in Rusland om zijn zieke vader te bezoeken op aanraden van gravin Marja (Brenda Blethyn). Pierre is blij verrast dat onder de andere gasten van Natasha’s feest zich ook prins Andrej Bolonsky (Alessio Boni) bevindt. Beide mannen zijn innige vrienden van elkaar. Nastasha wordt op een andere manier geraakt door Andrejs aanwezigheid. De gezellige en idyllische sfeer vervliegt wanneer er een brief arriveert die de komst van Napoleon Bonaparte meldt. Rusland maakt zich gereed voor een oorlog. Natasha’s leven en die van haar familie en vrienden zal danig veranderen door de inval van deze eigenzinnige Franse vorst. Meer dan ze ooit hadden kunnen bedenken…
‘War and Peace’ is op verscheidene locaties opgenomen in Rusland, Polen, Duitsland, Frankrijk en Italië. De buitenopnamen imponeren; zo zie je onder andere de pracht en praal van de kenmerkende Russische bouwwerken. Maar ook de groene landerijen zijn mooi om te zien, zoals wanneer Natasha te paard door de bossen rijdt en stuit op Pierre en prins Andrej. Geld heeft blijkbaar geen belemmerende factor gespeeld bij deze produktie; dit is aan alles af te zien. Zo is er veel aandacht geschonken aan de locaties, kostuums en de veldslagen komen ook verfijnd in beeld. De intro-muziek laat een voorproefje horen van wat de miniserie inhoudt; de tune bevat vrolijke tonen maar ook melancholieke, triest aandoende klanken. De miniserie bevat evenals de introductie soundtrack veel lagen, de ene keer is het een en al vrolijkheid, de andere keer is de sfeer radicaal omgeslagen en heerst er onrust en onzekerheid over het verloop van de levens van de personages.
De cast van ‘War and Peace’ komt uit verschillende landen maar dit merk je niet of nauwelijks. Clémence Poésy die de rol van Natasha vertolkt, is degene die het meest indruk maakt. Hoe ze kan switchen van vrolijk naar serieus en ‘een bezwaard hart’ is interessant om naar te kijken. Het samenspel tussen haar en acteur Alessio Boni leveren mooie momenten op. Eén daarvan is als Natasha en Andrej elkaar voor het eerst treffen. Alexander Beyer is als Pierre vermakelijk in de scènes met Helène, de dochter van prins Kuragin die maar al te graag in rijkdom wil leven. Zijn karakter vind het maar moeilijk om met de aandacht om te gaan die deze schone vrouw hem schenkt en Beyer vertolkt dit amusant. Actrice Violante Placido zet Hèlene Kuragin amusant neer als een bloedmooie vrouw met een verborgen agenda. ‘War and Peace’ is een miniserie die een goede indruk op je achterlaat. Jammer is wel dat het eind ietwat afgeraffeld overkomt; alsof de makers toch moeite hadden om een geschikt einde te vinden om deze epische vertelling van Tolstoy af te sluiten. Waarschijnlijk is dit één van de redenen waarom deze verfilming niet zulke hoge ogen gooit als zijn eerdere voorgangers in 1956 en 1968.
Ans Wijngaarden