Water Life (2009)

Regie: Juan Antonio Rodriguez Llano, Ramon Campoamor | 700 minuten | documentaire

Goed voorbeeld doet goed volgen. Na het enorme – en terechte – succes van de BBC productie “Planet Earth” zijn meerdere productiemaatschappijen geïnspireerd geraakt om op soortgelijke wijze de pracht en praal van moeder aarde vast te leggen. De Spaanse filmers van ‘Water Life’ kozen als thema water, in al haar prachtige en soms extreme vormen. Wie verwacht alleen maar een veredeld aquarium voorgeschoteld te krijgen heeft het mis; water is immers de bron van al het leven op deze planeet, en dus zien we naast vissen, watervogels en andere dieren die in de nabijheid van zeeën, meren en rivieren leven ook bijvoorbeeld dromedarissen in de woestijn en luiaarden in de jungle.

De opnamen zijn zonder meer schitterend: de dieren worden vaak in close up gefilmd, frequent zelfs extreme close ups, zodat elk detail prachtig in beeld wordt gebracht. Ook levert de natuurdocumentaire prachtige overzichtsshots op van gebieden waar water een duidelijke, maar soms ook minder evidente rol speelt. Tenslotte zien we ook regelmatig zeer sterk uitvergrote beelden van micro-organismen in hun doorschijnende vormen; het krioelt allemaal door elkaar heen en omdat je deze dieren met het blote oog niet kunt waarnemen, kun je je er weinig bij voorstellen. Dit maakt de regelmatige invoeging van deze beelden ietwat overbodig.

De voice over is monotoon en vaak niet interessant genoeg om de aandacht van de kijker vast te houden. Hetzelfde geldt voor de muziek. Het is voorspelbaar welk deuntje wanneer hoorbaar zal zijn. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een opzwepend melodietje in een shot van een jagend dier en zijn prooi.

‘Water Life’ bestaat uit 26 afleveringen, elk van ongeveer 25 minuten. Dat is een lange zit, zeker als je in ogenschouw neemt dat de documentaire, afgezien van de soms spectaculaire beelden, soms in de herhaling valt. Weliswaar wordt voor elke aflevering een ander uitgangspunt genomen: duister water, bruikbaar water, beschermend water, geleend water, zoutbossen, om maar een paar voorbeelden te noemen, maar vaak valt men halverwege de aflevering toch weer terug op beelden die ook in een andere aflevering goed hadden gepast. Hoewel dit onvermijdelijk lijkt, maakt het de structuur er niet duidelijker op. Soms hebben de makers geprobeerd door middel van montage wat humor in de beelden te brengen,wat erg opvalt in de aflevering over de mangroven: de krabben die wanneer het water uit hun leefgebied wegtrekt, moeten razendsnel zorgen hun voedsel binnen te krijgen; door de versnelde opnamen een grappig gezicht, zeker met de beelden van de met zijn schaar wenkende krab erbij (net of hij tegen zijn soortgenoten zeggen wil dat ze op moeten schieten). Of de lollige Saharabewoner, die guitig de camera inkijkt en met zijn tong zijn oog likt, bijvoorbeeld: uniek beeldmateriaal, waarvan de makers dit overigens zelf ook al beseften, getuige het feit dat ze dit stukje in de leader van de reeks hebben opgenomen.

Uiteindelijk is ‘Water Life’, minimaal voor de beelden, toch zeker het bekijken waard, al is het in ieder geval aan te raden om dit over meerdere etappes te verspreiden.

Monica Meijer