When in Rome (2010)

Regie: Mark Steven Johnson | 87 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Kristen Bell, Josh Duhamel, Anjelica Huston, Will Arnett, Jon Heder, Dax Shepard, Alexis Dziena, Kate Micucci, Peggy Lipton, Luca Calvani, Keir O’Donnell, Bobby Moynihan, Kristen Schaal, Judith Malina, Lee Pace

De titel ‘When in Rome’ doet een luchtige, schilderachtige (vanwege de locatie), en wellicht charmante of romantische film vermoeden. Ook wekken de manier waarop Kristen Bell je vanaf de dvd- of blu-ray hoes aankijkt – vrolijk en lichtelijk ondeugend – , de eclectische cast van oudgedienden en mogelijk interessant Hollywood B-garnituur, en de fantastische elementen in de plot de indruk dat ‘When in Rome’ een vermakelijk genrewerkje zou kunnen zijn. Mensen die dit maar eventjes denken moeten onmiddellijk uit de droom geholpen worden, want ‘When in Rome’ is zo ongeveer het tegendeel van charmant, schilderachtig, en vermakelijk. Het is een voorspelbare, slecht geschreven, matig in beeld gebrachte, ongeloofwaardige romantische komedie, zonder humor of romantiek.

Om nog maar eens op de titel terug te komen: de film speelt zich nauwelijks af in Rome. Beth bezoekt deze romantische stad vol cultuur en historie voor de bruiloft van haar zusje, maar voor de film is het natuurlijk belangrijk dat ze daar haar romantische object ontmoet en de absurde plotpremisse in werking zet. Binnen een wip zit ze echter weer in het vliegtuig naar Amerika. Zonde. Misschien dat de regisseur niet zo lang mocht filmen, maar je zou denken dat wanneer je de beschikking hebt over zo’n fotogenieke stad, en je besluit je daarnaast te bedienen van het royaalste breedbeeldformaat, er wel enkele adembenemende beelden te voorschijn zouden moeten komen. Maar nee, het grootste gedeelte van de tijd in Rome vindt plaats binnenin een kathedraal, met daarnaast nog shots van de voor de plot belangrijke fontein der liefde, en vooruit, nog wat (heel) haastige shots van het colosseum en het oude centrum. Zelfs de gemiddelde ansichtkaart laat meer moois zien van de stad. Maar goed, een kniesoor die daarop let, wellicht. Immers, in een romantische komedie gaat het niet (per se) om mooifilmerij, maar om een aansprekend liefdesverhaal en leuke personages.

Bij het liefdesverhaal gaat het helaas al mis. Het is niet alleen heel erg toevallig en handig dat de muntjes die Beth uit de fontein meeneemt allemaal van mensen zijn die zich in haar directe omgeving bevinden, de kapriolen van, en confrontaties met deze figuren zijn simpelweg – een enkele uitzondering daargelaten – niet grappig en leiden af van het liefdesverhaal en de persoonlijke dilemma’s van het hoofdpersonage zelf. Aan de andere kant is het niet eens zo heel jammer dat de aandacht van de hoofdpersonages wordt afgeleid, aangezien hun verhaal flauw en voorspelbaar is, de dialogen gekunsteld zijn, en er van chemie geen sprake is. Dit laatste is vooral te wijten aan Josh Duhamel, die misschien nog net te pruimen is als zijn gezicht half onder het zand en een legerhelm verscholen zit in ‘Transformers’, maar niet thuis geeft wanneer er iets van emoties gecommuniceerd moet worden. De sporadische keren dat hij glimlacht is er tenminste nog iets van te maken, maar het grootste gedeelte van de film lijkt hij compleet onverschillig in de rondte te wandelen. Natuurlijk is het een begrijpelijke keuze om twee knappe mensen uit Hollywood samen te brengen in een romkom, maar enig acteertalent is toch wel een vereiste. Kristen Bell is ook niet briljant te noemen in de film, maar zij doet het aanzienlijk beter dan haar mannelijke tegenspeler. Ze heeft meer natuurlijke charme en meer flair voor slapstickscènes, die vaak wat te lukraak en – in het geval van Duhamel – onsuccesvol worden ingezet (scènes met Duhamel die in een kuil of tegen een lantaarnpaal loopt zijn geen hoogtepunten te noemen).

Ondanks de algehele ondermaatse kwaliteit van de film, zijn er wel enkele min of meer geslaagde komische momenten aanwezig. Beth die haar hak breekt als slotakkoord van een vernederend incident; een race door New York met vijf man in een Fiatje 500, eindigend in de lift van een kantoorgebouw (waarbij Beth vanuit de auto vraagt of de liftboy even op het knopje voor de vijfde verdieping wil drukken); verwoede pogingen van Beth om een hardnekkige vaas te breken; en enkele versierpogingen van een verrassend grappige Dax Shepard (als een verwaand model) zorgen nog voor enige lichtpuntjes. En terwijl de sidekick van Nick (Duhamel), Bobby Moynihan, vooral op de zenuwen werkt met zijn Jack Black/Silent Bob-achtige shtick, maakt het fris en fruitige maatje van Beth in de film, gespeeld door nieuwkomer Kate Micucci, nieuwsgierig naar meer. Misschien een grotere rol, in een betere film. Zo’n ontdekking zou van ‘When in Rome’ tenminste geen compleet zinloze onderneming maken. Voor vermaak moet je alleen ergens anders zijn.

Bart Rietvink

Waardering: 1.5