Where the Truth Lies (2005)

Regie: Atom Egoyan | 103 minuten | drama, thriller | Acteurs: Kevin Bacon, Colin Firth, Alison Lohman, David Hayman, Rachel Blanchard, Maury Chaykin, Sonja Bennett, Kristin Adams, Deborah Grover, Beau Starr, Arsinée Khanjian, Gabrielle Rose, Don McKellar, David Hemblen, John Moraitis

Na een aantal jaren van relatieve stilte pakt Atom Egoyan uit met een ambitieuze thriller annex film noir. Benieuwd zijn we zeker, want zou de schepper van sprookjesachtige psychodrama’s als ‘The Sweet Hereafter’ en ‘Felicia’s Journey’ in staat zijn met behoud van eigen stijl een publieksfilm te maken? Na ´Where the Truth Lies´ moeten we die vraag nog steeds onbeantwoord laten. Egoyan’s talent en sfeergevoel zijn alom aanwezig, maar wat hij wil met deze film wordt niet duidelijk.

Allereerst is daar de cast. Egoyan heeft met Kevin Bacon en Colin Firth gedegen acteurs in huis: geen topsterren, wel een garantie voor kwaliteit; de jonge Alison Lohman (‘Big Fish’) – hoewel een aansprekende verschijning – mist echter het toptalent van een Naomi Watts om een gelaagde film die vergelijkbaar is met ‘Mulholland Drive’ te dragen. En daarmee ligt de naam van David Lynch al op onze lippen, want het is zijn werk dat als referentiepunt mag gelden in ‘Where the Truth Lies’: mysterie stapelt zich op mysterie in de plot van deze film. Karen switcht haar identiteit met die van haar beste vriendin Bonnie om Vince en Lanny tegen elkaar te kunnen uitspelen. Ze gaat zelfs intieme relaties met hen aan om door te dringen tot hun diepste drijfveren. Mooi meegenomen: ze is een fan van het komische duo, dus de seks is een bonus en bovendien: die vermoorde (?) Maureen was ook fan en journaliste; dat schept een band.

Interessant zijn de trucs die Vince en Lanny uithalen om Karen op het verkeerde spoor te zetten, maar Egoyan slaagt er niet in om de draadjes goed en op het juiste moment met elkaar te verbinden. Enerzijds volgt hij de Escher-achtige plotconstructies van Lynch en komt daarmee aardig ver; anderzijds gebruikt hij het gedrag van Karen/Bonnie om zijn verlokkelijke acteurs en actrices eens goed uit de kleren te krijgen – we krijgen bijvoorbeeld tot twee keer toe een trio voorgeschoteld. Wil Karen een moord oplossen of gewoon met haar jeugdidolen naar bed? Allebei natuurlijk: sex, lies and audiotape…

Het dramatische tekort zou tot een regelrechte b-film hebben geleid als Egoyan door zijn filmische talenten en zijn acteurs in de steek zou zijn gelaten. Bacon en Firth blijven echter geloven in het verhaal en in hun rollen; de visuele stijl van Egoyan – let op de bestudeerde gelaatsuitdrukkingen – en de superieure score maken het toch tot een onderhoudende zit. Bijna raak is echter ook waar het Egoyan betreft nog steeds mis en met deze film doet hij zichzelf en ons een beetje te kort.

Jan-Kees Verschuure