Wild Target (2010)
Regie: Jonathan Lynn | 98 minuten | actie, drama, komedie, misdaad | Acteurs: Bill Nighy, Emily Blunt, Rupert Grint, Rupert Everett, Eileen Atkins, Martin Freeman, Gregor Fisher, Geoff Bell, Rory Kinnear, Duncan Duff, Graham Seed, James O’Donnell, George Rainsford, Alexis Rodney, Sia Berkeley, Jenny Crosdale, Philip Battley, Neil D’Souza, Adrian Schiller, Jonathan Lynn
Aardige, maar volslagen maffe misdaadkomedie met Bill Nighy in één van zijn maffe rollen als de middelbare huurmoordenaar Victor Maynard. Een poging doen om de plot uit te leggen, zou al bij voorbaat stranden, niet alleen omdat het te veel zou weggeven, maar vooral omdat er geen touw aan vast te knopen is. Een onbegrijpelijk plot is vaak de doodsteek voor een film, maar ‘Wild Target’ doet zijn best om daar heel luchtigjes en met een apart gevoel voor humor mee weg te komen. Dat lukt niet helemaal, maar de film heeft genoeg charme (vooral dankzij de uitstekende cast) om toch te blijven boeien en vermakelijk te zijn.
De film is een remake van de Franse zwarte komedie ‘Cible émouvante’ met Jean Rochefort (als Victor Meynard en getooid met een vergelijkbare snor als Nighy). ‘Wild Target’ is in Frankrijk op zijn beurt weer uitgebracht als ‘Petits meurtres a l’Anglaise’, om de verwarring compleet te maken. Zijn de geslaagde aspecten van de film dan ondanks – en niet dankzij – regisseur Jonathan Lynn tot stand gekomen? Waarschijnlijk wel. Hij levert een onevenwichtige film af, die een aantal komische scènes verkeerd timet en ook niet echt bedreven lijkt in de ‘actie’ aspecten van het verhaal. Hij mazzelt met zijn acteurs, die het geheel nog aardig vlot weten te trekken. Hierbij valt voor Emily Blunt positief op. Als het stralende middelpunt Rose, een dievegge en zwendelaar, heeft ze flair, intelligentie en lijkt ze ook veel plezier in haar rol te hebben. In opvallende outfits en al dan niet getooid met een pruik zwiert ze soepel en met speels gemak door haar scènes heen. Dat de plot ongeloofwaardig genoeg van haar vraagt zich ten opzichte van Victor als een bangige bakvis te gedragen, valt als kijker door haar verdere optreden des te moeilijker te verteren.
Over Bill Nighy lopen de meningen uiteen: hij staat bekend om de vreemde tics van zijn karakters en speelt vrijwel nooit een “normaal” persoon. Voor sommigen zijn Nighy’s manieren en manier van spreken uiterst irritant, anderen lopen met hem weg, juist vanwege zijn bijzondere manier van acteren. Liefhebbers zullen smullen, maar degenen die hem niet zien zitten, zullen in ‘Wild Target’ weinig reden vinden om hun mening bij te stellen. Hoe dan ook, met zijn saaie bankiersuiterlijk (krijtstreep pak, stropdas, middenscheiding met keurige snor) en zijn francofiele uitingen – hij spendeert zijn tijd om Franstalige zinnetjes te oefenen – is hij een zeer ongewone huurmoordenaar. Zijn nogal gestoorde moeder (Eileen Atkins) vindt dat Victor zich op zijn 55e maar eens moet settelen en de vaardigheden van generaties huurmoordenaars in zijn familie dient voort te zetten. Wat een geluk dan, dat hij Rose tegen het lijf loopt. Of liever gezegd, dat hij opdracht heeft om haar om te leggen, nadat ze de doortrapte kunsthandelaar Ferguson (een vermakelijke Rupert Everett) heeft bedrogen met een vervalste Rembrandt.
Onderweg en op de vlucht pikken Victor en Rose ook nog Tony (Rupert Grint) op, die als hulpje fungeert en mogelijk getraind kan worden als Victors opvolger. Grint weet zijn meest bekende rol tot dat toe (die van Ron Weasley in de ‘Harry Potter’ reeks) aardig van zich af te schudden, maar het is de vraag hoe groot zijn potentieel als acteur eigenlijk is. De film kent genoeg verwikkelingen, onlogische wendingen en typisch Britse humor om wel drie films mee te vullen, maar Lynn maakt er zoals gezegd nogal een potje van en laat het geheel af en toe danig in de soep lopen. Dat is echt jammer, want er had meer in ‘Wild Target’ gezeten dan hij eruit haalt. Wellicht daarom heeft de film nauwelijks in de bioscopen gedraaid en wordt hij verlaat alsnog op dvd en blu-ray uitgebracht.
Hans Geurts