Winter Passing (2005)
Regie: Adam Rapp | 95 minuten | drama | Acteurs: Zooey Deschanel, Ed Harris, Will Ferrell, Amelia Warner, Darrell Larson, John Bedford Lloyd, Deirdre O’Connell, Mandy Siegfried, Amy Madigan, Dallas Roberts, Ivan Martin, Robert Beitzel, Laurie Kennedy, Mary Jo Deschanel, Sam Bottoms
Wie had ooit gedacht Will Ferrell in een echt serieuze rol te zien? En nog goed gedaan ook. Hij treedt hiermee in de voetsporen van komieken als Jim Carrey en ook Tom Hanks, die net als hij naam maakten in de beroemde Amerikaanse comedy show ‘Saturday Night Live’ en die het na een carrière van stand-up en wat grappige films ook tijd vonden worden voor het serieuzere werk. Hanks mocht (terecht) al twee Oscars in ontvangst nemen voor zijn rollen in respectievelijk ‘Philadelphia’ (1993) en ‘Forrest Gump’ (1994). Of het ooit zover zal komen met Will Ferrell? ‘Winter Passing’ is geen hit geweest en zijn rol was, hoewel aanzienlijk, niet de belangrijkste van de film. Die is voor Zooey Deschanel.
De jonge actrice is te zien geweest in diverse bekende titels, maar lijkt zich vooral thuis te voelen in de kleinere independent producties, wat misschien haar ‘van welke film ken ik haar ook al weer?’ status verklaart. Een prettige actrice die opvalt door naturel spel en die net zulke mooie ogen heeft als Debra Winger, de actrice die in de jaren tachtig doorbrak met ‘An Officer and a Gentleman’. Ze wordt, naast Will Ferrell (en de nog niet zo bekende Amelia Warner) bijgestaan door de altijd sterke Ed Harris, die na een enge gangster in ‘A History of Violence’ (2005) weer eens trek had in de rol die doet denken aan zijn rol in ‘Pollock’ (2000). Hij zet ook hier weer prima een getergd genie neer, maar dan met meer haar en meer drank.
Het verhaal opent in New York, waar de eerste helft zich zal afspelen. Dan verplaatsen we ons per Greyhound naar Michigan, de geboorteplaats van Reese, waar ze een hernieuwde confrontatie aangaat met haar vader, die gezelschap heeft van de twee outsiders, die ook hun eigen verhalen blijken hebben. Vooral Reese, van wie we in het eerste deel nog niet weten waarom ze zich zo destructief gedraagt en waarom ze zichzelf en anderen zo letterlijk en figuurlijk kwetst, is geen lieverdje. Als ze zich in de tweede helft bij haar vader en zijn gezelschap voegt beginnen de puzzelstukjes langzaam op hun plek te vallen en begint de weg van de vergeving.
Dit is een film waarvan je in eerste instantie niet goed weet wat je kunt verwachten, als je de cast kent en de hoes en poster ziet. Je kunt dan geneigd zijn een komedie te verwachten. Wellicht heeft dat gebrek aan een uitgesproken buitenkant de film parten gespeeld, wat niet wegneemt dat de binnenkant de moeite waard is. Het spel is aan alle kanten goed en de plot ontwikkelt zich gestaag en naar wens. Geen overdreven sentimenten, maar wel subtiele menselijkheid bij vier individuen die geen van allen direct sympathie oproepen. De muziek is wat cliché: rustig tokkelende gitaren, elektrisch en/of akoestisch, worden in dergelijke films iets te vaak gebruikt; een (letterlijk) goedkope oplossing, die werkt, maar geen verrassingen biedt. Net als de rest van de film, waarin de grootste verrassing eigenlijk komt van het goede spel van Will Ferrell en waarin de andere acteurs en actrices gewoon goed hun ding doen. Gewoon okay allemaal, dus.
Arjen Dijkstra