Women on the Verge of a Nervous Breakdown-Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988)

Regie: Pedro Almódovar | 90 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Carmen Maura, Antonio Banderas, Julieta Serrano, Rossy de Palma, María Barranco, Kiti Manver, Guillermo Montesinos, Chus Lampreave, Eduardo Calvo, Loles León

‘Women on the Verge of a Nervous Breakdown’ is een luchtig filmpje van Oscarwinnaar Almodóvar. Hoewel hier ook favoriete thema’s van de regisseur terugkomen, zoals de impact van liefde en relaties en de emancipatie van de vrouw, en er bekende en interessante stilistische elementen zijn te ontdekken, gaat de dramatiek niet bijster diep. Het is een klucht waarin allerlei absurde en toevallige dingen gebeuren, en die slechts tussen de regels door nog iets te melden heeft. Niet dat dit een groot probleem is. Het is een film die zijn simpele, maar amusante karakter met trots uitdraagt. Het is jammer dat het verhaal van de film niet bijzonder meeslepend is, maar de levendige acteurs, de vormgeving, en het oog voor details dat Almodóvar ten toon spreidt, houden de (oplettende) kijker toch voortdurend geboeid.

Carmen Maura moet als Pepa de film dragen en dit doet ze prima. Ze laat met gemak emoties als triestheid, verlangen, en woede zien, en straalt dikwijls een soort sensualiteit uit. Ook zijn haar handelingen soms grappig. Zo figureert ze in een komisch reclamespotje voor een wasmiddel, waarin ze de moeder van een moordenaar speelt die het bloed van de kleren van haar zoon er moeiteloos afwast. Fernando Guillen is ook goed gecast als “womanizer”, een hoedanigheid die bondig in een symbolische zwart-wit openingsmontage wordt getoond door Ivan langs een rij (ex-)minnaressen uit verschillende landen loopt, en voor ieder een gladde opmerking klaar heeft. En hun samenwerking, soms los van elkaar, aan de Spaanse nasynchronisatie van ‘Johnny Guitar’ – waarbij zij de rol van Sterling Hayden en zij die van Joan Crawford vertolkt – is komisch, maar ook romantisch en dramatisch door de manier waarop de woorden de échte emoties vertegenwoordigen van Pepa.

De personages zijn meestal leuk om in actie te zien, maar het zijn ook de kleine dingen in het decor of kostuums, of het camerawerk en kleurgebruik die de film interessant houden. Zoals het bonte kleurenpalet dat Almodóvar gebruikt, de espresso-koffiepot-oorbellen van Candela, of de aardige close-ups en gezichtspunten, van bijvoorbeeld een stel tomaten, een antwoordapparaat, en regelmatig voorbijlopende voeten in hoge hakken. Maar ook kleine gebeurtenissen als een ritje in een “gepimpte” mambotaxi zijn vermakelijk. Het zijn al deze elementen samen – personages, kleurgebruik, camerawerk, oog voor detail – die het summiere verhaaltje meerwaarde geven en van “Women” een aangenaam tijdverdrijf maken. Voeg daar nog een vleugje succesvolle girlpower toe, en je hebt een geslaagde film in handen.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 maart 1989