10.000 Km (2014)

Regie: Carlos Marques-Marcet | 99 minuten | komedie, drama, romantiek | Acteurs: Natalia Tena, David Verdaguer


‘10.000 Km’ begint vrij ongewoon met een seksscène. Dan is de aandacht meteen getrokken, kunnen de makers gedacht hebben. Zo simplistisch is dat natuurlijk niet, want een dergelijke opening zorgt voor meer dan enkel esthetisch genot. De manier waarop de scène in beeld wordt gebracht, zegt bijvoorbeeld iets over de kwaliteit van een relatie. En precies die betrekking komt in ‘10.000 Km’ onder grote druk te staan.

Wanneer Alex (Natalia Tena) een residentiebaan als fotografe in Los Angeles krijgt aangeboden, betekent dat ze een jaar gescheiden van haar vriend Sergi (David Verdaguer) zal moeten leven. Hoewel het stel een goed leven in hun compacte appartement in Barcelona leidt, is dit een kans die de jonge vrouw niet kan laten schieten. Zelfs het kind dat in de planning ligt, moet er voorlopig voor wijken. Sergi gaat niet zonder stoot of slag akkoord, maar weet dat hij haar deze mogelijkheid niet kan misgunnen. Door 10,000 kilometer afgezonderd, zullen de twee een nieuwe invulling moeten geven aan hun liefde.

Dat valt natuurlijk niet mee. Het koppel doet aanvankelijk hun best er wat van te maken. Nieuwe digitale communicatietechnieken spelen daarin een voorname rol. Ze maken herhaaldelijk gebruik van internettelefonie, ze wandelen samen door Google Earth en oefenen met webcamseks. Maar de digitale nabijheid kan de fysieke afstand niet doen vergeten. Het stel groeit langzaam uit elkaar.

Die scheiding is een logische gevolgtrekking die grenst aan voorspelbaarheid. Dat spanningsloze karakter komt echter niet alleen voort uit het verhaal, maar ook door de beeldvoering. Dat brengt ons terug bij de opening van ‘10.000 Km’. Zoals gezegd is de seksscène van betekenisvolle waarde, omdat het de relatie tussen Alex en Sergi karakteriseert. Het typische aan het tafereel is dat de twee elkaar niet alleen speels en liefdevol benaderen, maar dat er ook kleine rafelrandjes aan hun vrijpartij zitten. Van gelijkheid lijkt geen sprake te zijn. De sobere belichting versterkt dat gevoel. De camera staat in de daaropvolgende scènes voortdurend stil, het tempo is traag. Het voelt aan alsof reeds alle beweging (en dus ook vooruitgang) de relatie is uitgeslopen. Is hun gezamenlijke kaarsje niet allang uitgebrand?

Wanneer Alex eenmaal in de Verenigde Staten is aangekomen, wordt het onderscheid tussen hun beider locaties verder uitvergroot. Waar de Spaanse woning van Sergi gehuld blijft in donkere schaduwen, is het piepkleine appartement van Alex op een steriele manier knalwit. De toeschouwer weet op dat moment al dat de fysieke afstand hen te groot is geworden. Doordat het kwaad dan al geschied is, zegt ‘10.000 Km’ weinig over de toegankelijkheid van nieuwe, digitale communicatiemiddelen. Kritisch wordt de film niet, persoonlijk wel. Want uiteindelijk blijven de twee toch voor hun relatie vechten. Tegen het eind komt het toch nog tot een soort van samenzijn, zoveel mag nu wel verklapt worden. Maar of hun liefdesverhouding nog bestaansrecht heeft, is voor de kijker zelf om te bepalen.

De ontwikkelingen in ‘10.000 Km’ lopen dus volgens een herkenbaar en daardoor ook redelijk voorspelbaar stramien. Daartegenover staat dat dit wat obligate verloop wel degelijk goed uitgevoerd wordt. De twee acteurs, er spelen geen andere personages mee, dragen de film. Vooral op de woordeloze momenten zijn hun emoties levensecht. Hoewel een tikkeltje saai, zijn de personages daadwerkelijk mensen van vlees en bloed. De film is daardoor evengoed meeslepend genoeg. Juist ook omdat Alex en Sergi niet weten te ontsnappen aan de neerwaartse spiraal die hun zo pijnlijk gevangen houdt. Die positieve conclusie weet na de film te overheersen.

Wouter Los

Waardering: 3

Bioscooprelease: 22 januari 2015
VOD-release: 15 maart 2016
DVD-release: 15 maart 2016