120 BPM – 120 battements par minute (2017)

Recensie 120 BPM CinemagazineRegie: Robin Campillo | 140 minuten | drama | Acteurs: Nahuel Pérez Biscayart, Arnaud Valois, Adèle Haenel, Antoine Reinartz, Félix Maritaud, Médhi Touré, Aloïse Sauvage, Simon Bourgade, Catherine Vinatier, Saadia Bentaïeb, Ariel Borenstein, Théophile Ray, Simon Guélat, Jean-François Auguste, Coralie Russier

Het Franse activistendrama ‘120 BPM’ (120 Battements Par Minute) neemt ons terug naar de jaren 90. Specifieker naar de tijd dat de strijd tegen AIDS een climax naderde en actiegroepen stelling namen tegen de weifelende farmaceutische industrie en tegen instellingen (scholen, kerken) die weigerden condoomgebruik te promoten. In ‘120 BPM’ belanden we in de jeugdige activistengroep Act Up Paris. Een groep waarvan de leden onvermijdelijk even divers zijn als de slachtoffers van AIDS.

‘120 BPM’ volgt twee parallelle verhaallijnen, waarvan de een handelt over de groep, de ander over de twee homoseksuele leden Nathan en Sean. Die tweede lijn is wat minder geslaagd dan de eerste. Hoewel Sean en Nathan veel praten, seksen en discussiëren leer je ze nooit echt kennen. Hun drama komt daarom minder aan dan zou kunnen. Bovendien zijn een seksscène en een langgerekte dramatische sequentie op het eind veel te lang.

Gelukkig maken we ook kennis met het fascinerende activistenbestaan. We gaan mee met demonstraties, doen mee aan harde acties, waarbij we een bijna collegiale relatie ontwikkelen met de politie. We praten en vingerklikken mee met de grootscheepse Wekelijkse Vergadering. Gehouden in een soort opgelapte collegezaal verloopt die vergadering volledig op zijn Frans (chaotisch, soms opgewekt en dan weer verbitterd, soms filosofisch zoals alleen Fransen kunnen). We nemen ook plaats aan tafel bij het medisch comité van Act Up, dat een wederzijds afhankelijke relatie onderhoudt met de farmaceutische industrie.

Regisseur Robin Campillo doet geen enkele moeite om het activistenbestaan te idealiseren. Act Up kent verschillende stromingen en verschillende soorten slachtoffers. Discussies tussen die groepen zijn soms op het randje, waarbij opvalt dat de groepen vaak kiezen voor het eigen belang, ondanks de gezamenlijke vijand. Ook lopen sommige acties uit de hand en krijg je soms het idee dat het sommige actievoerders vooral gaat om de kick. Wat niet wegneemt dat de activisten bijna altijd in hun recht staan en door wanhoop worden gedreven. Bovendien zijn sommige acties echt heel schattig, zoals de spoedcursus condoomgebruik op scholen.

‘120 BPM’ kent een semi-documentaire stijl (vergelijkbaar met scholierendrama ‘Entre les murs’) die prima past bij het onderwerp. Het acteren is dik in orde en er is ook wat ruimte voor humor. Geen meesterwerk, wel bruisend en vol levenslust. Ondanks (of dankzij) het loodzware onderwerp.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 28 september 2017
DVD-release: 26 januari 2018