1974, une Partie de Campagne (1974)
Regie: Raymond Depardon | 90 minuten | documentaire | Met: Valéry Giscard dEstaing, Charles Aznavour, Jacques Chirac, Philippe Clay, Dani, Alain Duhamel, Francois Mitterand, Jean Lecanuet, Jacinthe Giscard d’Estaing, Anne-Aymone Giscard d’Estaing, Valérie-Anne Giscard d’Estaing
De documentaire ‘1974, une Partie de Campagne’ gaat over de toenmalige Franse Minister van Financiën Valéry Giscard d’Estaing, een stijve en enigszins zelfingenomen aristocraat. Toen deze politicus zich in 1974 kandidaat stelde voor het Franse presidentschap wilde hij dat de campagne door fotograaf en filmer Raymond Depardon op film werd vastgelegd. Dat de combinatie van de ijdele minister en de filmende boerenzoon niet de meest voor de hand liggende is, blijkt wel uit het uiteindelijke resultaat. Een resultaat dat pas in 2002 in Frankrijk mocht worden vertoond.
Wie een beetje bekend is met het oeuvre van Depardon, weet dat deze in zijn films altijd op zoek gaat naar de menselijke kern van zijn geportretteerden. Aangezien dat bij Giscard d’Estaing een onmogelijke opgave blijkt, heeft Depardon in ‘1974, une Partie de Campagne’ meestal meer oog voor de entourage dan voor de politicus zelf. Terwijl de nietszeggende verkiezingsretoriek van Giscard d’Estaing door sporthallen en congreszalen galmt, richt de camera zich op rondrennende fotografen, nerveuze partijbonzen en een publiek wiens enthousiasme voor de kleurloze spreker nauwelijks te begrijpen is.
De enige keer dat Depardon de politicus op enige menselijkheid betrapt is vlak voor een debat met tegenstander Mitterand. Aan het gezicht van Giscard d’Estaing is nauwelijks iets te zien maar de nerveuze handen en het gefriemel met een pen spreken voor zich. Als de camera zich vlak voor het debat terugtrekt oogt Giscard d’Estaing als een verweesd kind, hulpeloos en aan zijn lot overgelaten. Hier zien we de eenzaamheid van een politiek leider, een man die nauwelijks contact heeft met zijn aanhang en die het op belangrijke momenten in zijn eentje moet zien te klaren.
Terwijl ‘1974, une Partie de Campagne’ uiteindelijk niet aan zijn oorspronkelijke opdracht voldeed, vertelt de film wel een boel over het circusachtige karakter en het gebrek aan politieke inhoud van een verkiezingscampagne. Ook vertelt het iets over de afstand tussen publiek en politiek. Voor de liefhebbers van de jaren 70 zijn er wat formidabele kapsels en snorren te zien en ook heeft het iets nostalgisch dat de presidentskandidaat gewoon in zijn eigen autootje rondrijdt. Wel is het jammer van de veel te lange laatste sequentie, waarin we Giscard d’Estaing volgen op de dag van de verkiezingsuitslagen. Maar dat is slechts een klein minpuntje bij een prima documentaire.
Henny Wouters