2:22 (2008)
Regie: Phillip Guzman | 104 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Mick Rossi, Robert Miano, Aaron Gallagher, Jorge A. Jimenez, Peter Dobson, Val Kilmer, Bruce Kirby, Sile Bermingham, Sean Power, Luis Caldeira, Brian Foyster, Eric Shani, Tom Knight, Laura McLean, James LaMarr, Gabriel Byrne, Kelly Ames, Christian Bako, Manny Barbosa, Steve Boyer, Gene Burns, Sandy Duarte, Beverley Ellis, Angela Froese, Richard Hasan, Cheryl Meyer, Vicki Rivard, Katelyn Vanier
Val Kilmer werd geboren op de laatste dag van het jaar 1959 in Los Angeles, California. Acteren zat er voor hem al vroeg in: in zijn jeugd volgde hij lessen aan Juilliard’s Dramaschool en halverwege de jaren tachtig debuteerde hij in de spionagespoof ‘Top Secret!’ (1984). Het balletje begon pas goed te rollen dankzij ‘Top Gun’ (1986), waarin hij schitterde naast die andere jonge ster van dat moment, Tom Cruise. Kilmer is sindsdien niet altijd even succesvol geweest in zijn rolkeuze. Dankzij films als ‘The Doors’ (1991) en ‘Heat’ (1995) wist hij krediet op te bouwen, maar dat brokkelde even snel weer af door draken van films als ‘The Saint’ (1997) en ‘Alexander’ (2004). Beide films leverden hem een Razzie-nominatie op voor beste acteur in een bijrol. De laatste jaren is Kilmer negatief in het nieuws door zijn geldproblemen. De acteur heeft een belastingschuld van ruim een half miljoen dollar. Misschien is die betalingsachterstand de reden dat Kilmer tegenwoordig rolletjes aanneemt in kleinere producties. Alle beetjes helpen natuurlijk om van zijn belastingschuld af te komen. Zo ook zijn (zwaar gereduceerde) salaris voor twee minuten acteerwerk in de Canadese misdaadthriller ‘2:22’ uit 2008.
Het verhaal van deze door Phillip Guzman geregisseerde film – met als motto ‘Het plan was simpel, maar de klus niet’ – is niet al te origineel. Een groep criminelen beraamt een overval op een chique hotel, waar ze het gemunt hebben op de kluisjes van de rijke gasten. Uiteraard verloopt de heist niet zoals gepland. Leider van de groep is Gulliver ‘Gully’ Mercer (Mick Rossi), een man die een wat uitgebluste indruk maakt en de grootste moeite heeft om zijn bende bijeen te houden. De oudere Willy (Robert Miano) is erbij gehaald omdat die nog met Gully’s vader gewerkt heeft en het klappen van de zweep kent. Bovendien voelt Gully zich verplicht ten opzichte van zijn vader om iets terug te doen. Finn (Aaron Gallagher) is een nare, agressieve sadist die zonder scrupules het hondje van zijn kinderen doodschiet. En dan is er nog ‘latin lover’ Gael (Jorge A. Jimenez). De overval verloopt vrij aardig, totdat de gasten van het hotel zich beginnen te roeren. Onbedoeld spelen zij een cruciale rol in het wel of niet slagen van de overval. Hun bemoeienissen spelen bovendien een rol in de onderlinge vriendschappen van de vier criminelen. Want kunnen zij elkaar nog wel vertrouwen na deze tumultueuze klus?
‘2:22’ is afkomstig uit de koker van slechts een kleine club mensen. Zo is hoofdrolspeler Mick Rossi – samen met regisseur Phillip Guzman – verantwoordelijk voor het scenario. Philip Roy deed niet alleen de cinematografie maar produceerde de film ook (net als Guzman en Rossi trouwens). En zo wordt deze productie een grote kruisbestuiving. De film profileert zich als een eenentwintigste-eeuwse ‘Dog Day Afternoon’ (1975), maar die vergelijking is veel te hoog gegrepen. Die film van Sidney Lumet is in alle opzichten superieur. Vooral wat betreft camera- en acteerwerk laat ‘2:22’ nogal te wensen over. Na een minuut of tien stoor je je al aan het rommelige, vlakke camerawerk (men neemt het feit dat dit een rauwe misdaadfilm is wel érg letterlijk!). De acteurs zetten hun beste beentje voor, maar komen simpelweg talent te kort om indruk te maken. Alleen Robert Miano (‘Donnie Brasco’, 1997) onttrekt zich aan de malaise, maar met een script dat zo erbarmelijk is als dat van ‘2:22’ valt weinig eer te behalen. Neem alleen al de manier waarop voor de vier belangrijkste personages ‘backstory’ wordt getoond: een flard van een AA-meeting, een vluchtig kijkje in het gezinsleven en een snelle wip op de trap zijn natuurlijk bij lange na niet voldoende om een karakter uit te diepen!
Tijdens de overval – veruit het boeiendste deel van de film – duiken allerlei kleurrijke personages op: de zware crimineel die afgesproken heeft met schimmige ‘zakenpartners’, de superster die er een kinky hobby op nahoudt, de zakenman die vreemdgaat en een oudere weduwnaar die het leven niet meer ziet zitten. Zij laten de boel weer wat opleven, hoewel het er allemaal niet veel geloofwaardiger opmaakt. Bekende acteurs Val Kilmer (als autistische juwelenvervalser) en Gabriel Byrne (als doortastende en ervaren rechercheur) duiken op voor piepkleine cameo’s. Zeker in het geval van Kilmer (die de credits graag opeiste) is zijn aanwezigheid vooral een lokkertje voor het publiek. Beide heren zijn te kort in beeld om de aandacht volledig op te eisen. Na de overval zakt de film behoorlijk in, om pas tegen het einde weer wat op te leven. Grote kans dat de kritische filmkijker zijn poging de film af te kijken dan al heeft gestaakt… Wat wél sterk is aan ‘2:22’ is de onheilspellende fotografie van Philip Roy (de winterse setting spreekt in dit geval boekdelen) en de soundtrack van Danny Saber is eveneens de moeite waard. Slechts twee plusjes en een heleboel minnen: het mag duidelijk zijn dat ‘2:22’ geen hoogvlieger is.
Patricia Smagge