2 Days in Paris (2007)
Regie: Julie Delpy | 96 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Julie Delpy, Adam Goldberg, Daniel Brühl, Marie Pillet, Albert Delpy, Aleksia Landeau, Adan Jodorowsky, Alexandre Nahon, Charlotte Maury-Sentier, Vanessa Seward, Thibault De Lussy, Chick Ortega, Patrick Chupin, Antar Boudache, Ludovic Berthillot, Hubert Toint, Sandra Berrebi, Arnoud Beunaiche, Claude Harold, Benjamin Baroche, Jean-Baptiste Puech, Clément Rouault, Nanou Benhamou, Emma Piesse, Verónica Redondo Moreno
De film opent als een Woody Allen produktie met gevatte dialogen tussen twee volwassen geliefden (waarvan eentje nota bene hypochondrisch is), die doordrenkt zijn met cynisme. Dit gegeven zet de hele film door, ook de voice-over die Allen vaak gebruikt, wordt toegepast, hier en daar een beetje overbodig. Toch is ‘2 Days in Paris’ geen Woody Allen kopie, hooguit een ode aan de meester. En een goeie.
De dialogen zijn behoorlijk grappig en soms hilarisch, evenals een aantal scènes, zoals die ene waarin Marion’s seksueel vrijgevochten 60’s hippieouders elkaar in het Frans voor rotte vis uitmaken aan tafel, tijdens de eerste kennismaking met hun dochter’s Amerikaanse vriendje, die er geen woord van verstaat. De Fransen nemen het allemaal wat minder zwaar, blijkt. Voor de wat preutse Jack zijn al die seksuele en grove zinspelingen minder grappig, het is maar goed dat hij het allemaal niet letterlijk verstaat.
Deze lijn zet zich voort, de drijvende kracht van de film, onbegrip door taalbarrière, een gegeven dat tot vele grappen inspireert, op het einde iets te veel bijna. Taal is in dit geval uiteindelijk het symbool voor het frustraties tussen de twee geliefden. Geconfronteerd met Marion’s ‘eigen’ wereld, ontdekt Jack gaandeweg hoe slecht hij de vrouw met wie hij al twee jaar samenleeft eigenlijk kent.
Even voor de duidelijkheid: Julie Delpy schreef dit verhaal zelf, inclusief alle dialogen, die soms echt dik in orde zijn. Ze speelt samen met Adam Goldberg de hoofdrol en regisseerde én monteerde de film. Geen geringe prestatie. In de toon van de meester weet ze haar eigen handtekening te zetten, door mooie beeldvondsten (zoals de vele foto’s die haar overpeinzingen illustreren).
De vooroordelen die over Fransen heersen, rond seks en ongemanierdheid, grote mond en klein hartje et cetera, worden goed gebruikt, maar niet geridiculiseerd, waardoor het júist grappig is. De karakters zijn levendig, een beetje weird en hier en daar overdreven, maar de dialogen, misschien hier en daar geïmproviseerd, zoals het Woody Allen zou betamen, zijn goed en worden natuurlijk gespeeld; de acteurs nemen hun rollen serieus.
In het begin bekruipt je een beetje dat gevoel van: oh ja, ze gaat zelf een film maken, “kijk mij eens.” Misschien komt het door de voorkennis, het gevoel verdwijnt in ieder geval gaandeweg maar keert aan het einde op een paar momenten terug, waarin je merkt dat bepaalde scènes iets te veel van het goede zijn, maar Delpy het niet over haar hart kon verkrijgen ze eruit te gooien. Als voorbeeld: de Amerikaanse toeristen, die als kleine running gag de kop op steken en aan het einde heel eventjes de geloofwaardigheid onderuit halen en zo zijn er nog een paar. Gelukkig doet het niet veel af aan het solide geheel.
Een en ander had vanwege vele uitvergrotingen gemakkelijk naar de verkeerde kant kunnen doorslaan, maar dat gebeurt niet. Delpy heeft risico’s genomen in alweer haar vierde film, die dit keer, in tegenstelling tot haar vorige probeersels, niet ongemerkt voorbij kan gaan, want ze is niet over de rand gegaan en heeft met ‘2 Days in Paris’ een prima film gemaakt.
Arjen Dijkstra
Waardering: 4
Bioscooprelease: 20 december 2007