24 Hour Party People (2002)
Regie: Michael Winterbottom | 117 minuten | biografie, drama, komedie, muziek | Acteurs: Steve Coogan, John Thomson, Nigel Pivaro, Lennie James, Shirley Henderson, Martin Hancock, Chris Coghill, Mark Windows, Paddy Considine, John Simm, Dave Gorman, Andy Serkis, Danny Cunningham
Hoofdpersonage Tony Wilson: zweefvlieger voor z’n tv-show So it Goes, hoogvlieger in het dagelijks leven. Zelfverzekerd, droog, altijd aan het praten (vaak rechtstreeks in de camera), regelen en opscheppen. Maar hij heeft dan ook een opleiding aan Cambridge genoten. Steve Coogans vertolking van Tony Wilson is meer dan memorabel, het is een komische topprestatie. Zo dynamisch als het personage Wilson is ook de aantiteling: echte beelden van onder andere Ian Curtis en the Sex Pistols worden overspoeld door vloeibare letters terwijl de titelsong van The Happy Mondays klinkt. ’24 Hour Party People’ raast als een sneltrein langs enkele decennia Britse muziekgeschiedenis en zal niet afremmen tot het eindpunt is bereikt: eind jaren 90. De montage is dus snel, razendsnel, live-beelden van artiesten worden opgevolgd door sfeer-beelden uit het nieuws, drugs-hallucinaties, bizarre onderwerpen uit Tony’s tv-show en, laten we het niet vergeten, het verhaal van Factory Records, the Hacienda en bands als Joy Division. Tony Wilsons Manchester uit de jaren 80 wordt met recht Madchester genoemd.
Niet alleen de hoofdrol is perfect gecast, de gehele cast is uitstekend. Met name Sean Harris is een perfecte incarnatie van de iele, depressieve Joy Division zanger Ian Curtis met zijn robotachtige dansjes en eenzame blik. Daarnaast valt Andy Serkis op als dikke eigenzinnige studio-wonderdoener Martin Hannett en speelt Paddy Considine op natuurlijke wijze Joy Division manager Rob Gretton. Wat vooral voor vermaak zorgt zijn de kleine rolletjes die door beroemdheden gespeeld worden. De echte Tony Wilson speelt ook een rolletje in deze film, net als de echte Buzzcocks zanger Howard Devoto (die zegt zich niets meer te herinneren van de seks die hij zou hebben gehad met Wilsons eerste vrouw), de bassist van The Stone Roses, de zanger van The Fall en Vinnie Reilly.
Al deze beroemde muzikanten worden echter overschaduwd door Tony Wilson, die zelf luidkeels beweert dat deze film niet over hem gaat, maar over muziek en de mensen die de muziek maken, zoals Ian Curtis. Ian Curtis verdient eigenlijk zijn eigen film. Het aardige, ingehouden dramatische stukje van de film dat is gereserveerd voor zijn zelfmoord komt ietwat misplaatst over. Vandaar misschien dat als we hem zien bungelen er op de achtergrond een dansende kip op de tv is. Er moet wat ironie door het tragische heen, anders zou de vaart uit de film gaan. Ians subplot is eigenlijk een te trieste noot in dit muzikale verhaal. Er zitten wel degelijk meer vervelende gebeurtenissen in de film, maar er wordt door Tony telkens met bravoure overheen gewalst, zoals het moment waarop zijn eerste vrouw Lindsay hem verlaat: This is obviously a low point in my life…this is the 2nd act. En gelijk volgt een vrolijk komisch beeld van duiven die op een dak worden opgejaagd.
Michael Winterbottom, die zowel drama-films als ‘In This World’ als de komedie ‘A Cock and a Bull Story’ op zijn naam heeft staan, maakte in 2004 de controversiële muziek/seksfilm ‘9 Songs’, waarin de personages niets anders doen dan naar concerten gaan en op zeer intieme en expliciete wijze de liefde bedrijven. Muziek en seks dus, drama en komedie.
In ’24 Hour Party People’ overheersen muziek en komedie. Het personage van Tony Wilson heeft iets tragikomisch, met zijn verzwegen tweede vrouw en zijn mislukte ideaal van de volledige artistieke vrijheid. Maar zoals een zwerver hem toeroept: The worst times, like the best, are always passing away. Tony komt altijd wel op zijn pootjes terecht, hij is tenslotte in zijn drugsroes de dubbelganger van God en God heeft altijd gelijk. Mocht je Tony niet als je God aan willen nemen, dan is deze film misschien iets minder vermakelijk voor je.
Emy Koopman
Waardering: 4.5
Bioscooprelease: 8 mei 2003