24 mesures (2007)
Regie: Jalil Lespert | 85 minuten | drama | Acteurs: Lubna Azabal, Benoît Magimel, Sami Bouajila, Bérangère Allaux, Archie Shepp, Steve Mac Graven, Aurélia Thiérrée, Clotilde Hesme, Marisa Berenson, Julie Brochen, Xavier Beauvois, David Edouard
Hoeveel mislukkelingen kun je kwijt in een film van 85 minuten? Minstens 4, blijkt uit de Frans Canadese coproductie ‘24 mesures’. In deze film ontmoeten we een heroïnehoertje, een stelende taxichauffeur, een ongelukkige lesbienne en een getraumatiseerd muzikant. De personages hebben met elkaar gemeen dat ze problemen hebben in de kind-ouderrelatie. Belangrijker nog: ze staan alle aan de rand van een fatale zenuwinzinking. En dat nog wel op de avond voor kerst.
Het zal niemand verbazen dat ‘24 mesures’ geen lichte kost oplevert. Wordt er al een keer gelachen, dan is het de dronkemanslach van de notoire nachtbraker. Wel worden er veel harde noten gekraakt, vooral tussen kind en ouder. Helaas vergeet regisseur/scenarist Jalil Lespert om context te bieden, zodat de overspannen scènes, hoe overtuigend die ook overkomen, een beetje in de lucht blijven hangen. Ook is het jammer dat er tussen alle personages nauwelijks een normaal persoon te vinden is, zodat we ons nu constant in een verknipt universum bevinden. Bovendien is het aantal thema’s en motieven – ouder, kind, toeval, religie, drugs, zelfmoord, muziek, individualisme, geweld, seks, hoererij – aan de ruime kant.
Daarmee is ‘24 mesures’ nog geen mislukking. Camerawerk (afwisselend nerveus en statisch), stroboscoopeffecten en de rauwe uitbeelding van het moderne leven doen soms denken aan het betere werk van Gaspar Noé. Ook met de structuur van het verhaal is niks mis. Steeds doen we een stapje terug in de tijd, zodat we kunnen zien hoe de ontmoetingen tussen de protagonisten zijn ontstaan. Het geeft het verhaal de nodige coherentie. Dat de protagonisten worden vertolkt door prima acteurs kan ook al geen kwaad.
De belangrijkste kwaliteit van ‘24 mesures’ is meteen de meest relevante: de film weet 85 minuten lang te boeien. Het bekijken van dit duistere drama is als het luisteren naar jazz: hoewel je lang niet altijd begrijpt wat er gebeurt, geef je je over aan het moment. Het enige wat daarvoor nodig is, is vertrouwen in de uitvoerend artiest. Een vertrouwen dat Jalil Jespert hier verdient, zij het op het randje.
Henny Wouters