2LDK (2002)
Regie: Yukihiko Tsutsumi | 70 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Maho Nonami, Eiko Koike, Daisuke Kizaki
Twee Japanse regisseurs hebben een wedstrijd bedacht. De ervaren Yukihiko Tsutsumi neemt het op tegen nieuwkomer Rhyuhei Kitamura. In deze Aziatische variant op de ‘Dogma’ stijl moeten de cineasten onder bepaalde, strak afgebakende omstandigheden werken. Zo moet hun film gaan over een dodelijk duel tussen twee personen. Het gevecht moet zich in één ruimte afspelen en de lengte van de film mag niet langer zijn dan 70 minuten. Het is aan het (Japanse) publiek om uit te maken welke cineast de winnaar is.
Deel één van deze competitie is de film ‘2LDK’ van Tsutsumi. In dit werk maak je kennis met twee actrices. De verlegen en trotse Noizomi (Koike) en de uiterlijk zelfverzekerde, maar diep ongelukkige Lana (Nonami). De twee meisjes delen een appartement in Tokio. Als ze na een lange dag van hard werken thuis komen, ontdekken ze dat ze allebei voor dezelfde rol auditie hebben gedaan. Langzaamaan ontstaan er allerlei irritaties tussen de twee. Zo kunnen de twee het niet van elkaar hebben als er zonder te vragen iets geleend is van de ander. Uiteindelijk barst de bom en ontstaat er een gevecht: een duel op leven en dood.
Het verhaal van ‘2LDK’ is simpel, maar bijzonder energiek en enthousiast uitgevoerd. De casting van Nonami en Koike heeft goed uitgepakt, want de Japanse vrouwen spelen de sterren van de hemel. Hoewel de personages behoorlijk neigen naar karikaturen, weten de actrices hen toch echt een eigen smoel te geven. Je bent naar echte mensen aan het kijken. Mensen met sterk uitvergrote onhebbelijkheden weliswaar, maar toch.
De opborrelende irritaties worden op een bijzonder geestige manier belicht. Via voice-overs hoor je een van de twee meisjes reageren op de ander. Achter ogenschijnlijk betrokken vragen als “Hoe gaat het met je” of “Wat zie je er goed uit, hoe doe je dat toch?” wordt meteen een gemene achterliggende gedachte gezocht. De cynische one liners zijn scherp en erg geestig. Naast grappige monologen heeft de film ook enkele leuke en originele beeldgrapjes voor je in petto.
De regisseur plaats de camera vlak boven een koelkast waardoor je een nogal vervormd beeld krijgt van de personages. Terwijl de een op de grond zit en de ander naast de koelkast staat, lijkt het net of je naar een reuzin en een dwerg zit te kijken. Ook een wild schuddend beeld bij een woede-uitbarsting is leuk gevonden.
Als de zorgvuldig gedoseerde irritaties uiteindelijk tot uitbarsting komen, trekt ‘2LDK’ alle registers open. De meiden gaan elkaar te lijf met eieren, bloembakken, chloor en messen. Hoewel sommige acties er bijzonder pijnlijk en naar uitzien, wordt de film nooit echt gruwelijk of excessief gewelddadig. Op de een of andere manier worden de wonden nooit erger dan ze al zijn. Het geweld blijft uiteindelijk cartoonesk en puberaal. Een tweede ‘Ichi’ of ‘Audition’ is deze film dus niet.
Achter alle gewelddadigheden schuilt een indringend verhaal dat de consumptiemaatschappij aan de kaak stelt. Volwassen mensen die zich druk maken om triviale zaken als parfum, overdreven trots en de tekortkomingen van een ander. Ondanks al onze bezittingen kunnen we nooit tevreden zijn met wat we hebben. We moeten altijd betere en mooiere spullen hebben dan een ander. Alles draait om zelfcentrische en een onverzadigbare honger naar geluk. De herkenbaarheid van twee mensen die elkaar steeds af proberen te troeven, maakt de film opwindend.
Tsutsumi verpakt zijn boodschap in een lekker vlotte film, die nooit een belerend of moralistisch toontje aanneemt. Wat ‘2LDK’ nog eens extra leuk maakt is de typisch Japanse draai aan het verhaal. In de Aziatische cultuur is nederigheid en onderdanigheid een groot goed. Je ziet de meisjes dan ook steeds zichzelf excuseren tegenover de ander. De keiharde, steeds escalerende acties worden steeds gevolgd door een uitgebreide excuusactie. De streken krijgen een sadistisch karakter door de onvoorspelbare reacties van de meisjes.
Voor iedereen die wel eens een ‘ander’ soort film wil zien is ‘2LDK’ een echte aanrader. De scherpe humor en de onvoorspelbaarheid maken deze film tot een herkenbaar geheel met een ruw randje. Meer van dit soort films graag!
Frank v.d. Ven