47 Meters Down: Uncaged (2019)
Regie: Johannes Roberts | 90 minuten | avontuur, drama, horror | Acteurs: Sophie Nélisse, Corinne Foxx, Brianne Tju, Sistine Rose Stallone, Brec Bassinger, John Corbett, Nia Long, Axel Mansilla, Khylin Rhambo, Davi Santos
‘47 Meters Down: Uncaged’ is de opvolger van ‘47 Meters Down’, een haaienfilm met een bescheiden budget die in 2017 uitgroeide tot een onverwacht commercieel succes door wereldwijd ruim zestig miljoen dollar in het laatje te brengen. In ‘47 Meters Down’ ging een Mexicaanse kooiduikexpeditie naar witte haaien gruwelijk de mist in nadat de kooi met daarin twee zussen losraakte van de boot en (47 meter) de diepte in zonk. ‘47 Meters Down: Uncaged’ heeft alleen in naam (vermoedelijk uit commerciële gronden) en wat betreft de regisseur een directe connectie met zijn voorganger. Het verhaal staat op zichzelf, terwijl er ook nergens gerefereerd wordt aan de gebeurtenissen uit de eerste film.
In ‘47 Meters Down: Uncaged’ besluit een viertal meiden om niet mee te gaan met een reguliere toeristentrip die gericht is op het spotten van haaien, deels omdat een van de meisjes een geliefd doelwit is van een stel pestkoppen dat ook deelneemt aan de excursie. In plaats daarvan opteren ze voor een alternatief avontuur: een spannende duik naar een verzonken Mayastad. Als een van de duiksters schrikt van een onschuldig visje dat zich bedreigd voelt door de vreemde wezens die plotseling opduiken in zijn leefwereld, stoot het paniekerige meisje een grote pilaar om die de boel doet instorten en de weg naar de ingang van het grottenstelsel afsluit. Tot overmaat van ramp komen de vier vriendinnen erachter dat de ondergrondse ruïnes waarin ze nu gevangen zitten het jachtgebied vormen van een aantal bloeddorstige witte haaien. Terwijl hun zuurstofvoorraad langzaam opraakt, moeten de meiden door een onderwaterlabyrint van smalle grotten en tunnels op zoek naar een uitweg…
Of een film als ‘47 Meters Down: Uncaged’ het aankijken waard is hangt grotendeels af van de mate waarin je als kijker in staat bent om je scepticisme en kennis van de echte wereld tijdelijk buitenspel te zetten (suspension of disbelief). Want hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat een grote roofvis als de witte haai, een dier dat behoorlijke hoeveelheden calorierijk voedsel nodig heeft om zijn massieve lichaam van brandstof te voorzien, jarenlang kan overleven in een van licht verstoken omgeving waar amper prooidieren aanwezig zijn? Waarom gaan relatieve beginnelingen spontaan duiken op een plek die zelfs ervaren duikers voor serieuze uitdagingen zou stellen? En hoe doorstaan frêle meidenlichamen een verblijf in de krachtige kaken van een bovengemiddeld grote witte haai zonder daarbij extreem zware verwondingen op te lopen?
En toch valt er in ‘47 Meters Down: Uncaged’ best wat te genieten als je je hogere cognitieve functies anderhalf uur op een wat lager pitje kunt zetten. Het verhaal en de dialogen stellen weinig voor, maar het ondergrondse, onder water gelopen grottenstelsel is best een aardig decor voor een film van dit type. De suggestieve shots van het inktzwarte water versterken de dreiging van de meestal onzichtbare, maar wel degelijk aanwezige haaien en maken je deelgenoot van de voortdurende angst die de hoofdpersonen verteert. Daarnaast bevat de film een paar verrassende en goed opgebouwde scènes die de kijker daadwerkelijk richting het puntje van zijn stoel dirigeren.
Eén hallucinant fragment, waarin de grondeloze zwarte diepte tijdens een haaienaanval verandert in een bloedrode onderwaterhel, is zelfs bijzonder sterk gefilmd. De eeuwenoude Mayabeelden in de onderwaterstad fungeren als sprakeloze getuigen, verstilde figuren die geluidloos de slachtingen gadeslaan die zich voor hun versteende ogen afspelen. Het is wel jammer dat regisseur Johannes Roberts soms opzichtig leentjebuur speelt bij een (betere) film als ‘The Descent’ om de radeloosheid en claustrofobische angst die de hoofdkarakters voelen effectief over te brengen op de kijker.
Wat opvalt is dat de haaien in ‘47 Meters Down: Uncaged’ er wat beter, dreigender en realistischer uitzien dan de roofvissen die het eerste deel van deze franchise bevolkten. Het zijn ook geen gewone witte haaien, maar exemplaren die door een afgezonderd bestaan in een duister grottenstelsel aparte kenmerken hebben ontwikkeld. Zo zijn de haaien nagenoeg blind, wat tot uitdrukking komt in de grijze, levenloze en waterige ogen van de beesten, maar wel uitgerust met een superieure reuk- en tastzin. Dergelijke aanpassingen treden ook in de echte wereld vaak op bij grotbewonende dieren die zelden of nooit het daglicht aanschouwen. De ogen worden dan grotendeels overbodig en verworden tot rudimentaire organen zonder praktische functie. Het slot van de film is beter en origineler dan het abominabele einde van ‘47 Meters Down’, maar qua malligheid soms wel wat veel van het goede.
Een wereldfilm is ‘47 Meters Down: Uncaged’ zeker niet. Maar als vermakelijke popcornonzin met een hoog thriller- en horrorgehalte voldoet de film nog net. Bovendien is deze haaienprent enger en wat minder onzinnig dan de meeste van zijn moderne genregenoten.
Frank Heinen
Waardering: 3
Bioscooprelease: 26 september 2019
DVD-release: 30 januari 2020